Thursday, November 23, 2006

شمار قربانیان سیل در جنوب و شمال افغانستان به 129 نفر افزایش یافت

شمار قربانیان جاری شدن سیل در ولایت جنوبی و شمالی افغانستان طی 4 روز گذشته به 129 نفر افزایش یافته است.

"عبدالقیوم قیومی" سخنگوی ولایت "ارزگان اوضاع مناطق سیل زده را بحرانی اعلام کرد و خواستار ارسال کمک های فوری به این ولایت شد و نسبت به بروز فاجعه انسانی در مناطق سیل زده هشدار داد.

بنا به گفته نامبرده بیش از 70 نفر در این ولایت کشته و دهها نفر نیز ناپدید هستند.

بر اثر جاری شدن سیل در ولایت فاریاب 6 نفر کشته و در ولایت بادغیس نیز بیش از 62 نفر کشته و دهها نفر ناپدید شده اند.

مقامات دولتی همچنین از آوارگی هزاران نفر در ولایات بادغیس، ارزگان و فاریاب خبر می دهند.

Afghanistan Marshall Plan is without a Plan.






After the establishment of President Karzai’s government in Afghanistan there was talk of the need for implementation of a plan much like the Marshall Plan for post Second World War Europe. What happened next was pledges of billions of dollars towards the recovery of Afghanistan and actual expenditure of millions in that country, but no Marshall Plan.



Lets see if we could draw parallels between the time of the Marshall Plan and the Afghan Compact and stresses the need for more emphasis on measurement of plan achievements, finding of bottlenecks in an effort to convince both the world and the Afghans themselves that the government is on the right track. The United States and the United Nations must make sure that the flow of aid into Afghanistan is transparent and meets the real goals of the people and although a plan like the Marshall Plan did not materialize in the case of Afghanistan, still some semblance of it is ensured in the form of the Afghan Compact. This would also prevent further erosion of popularity of the Afghan government.

*******

Soon after the United States in its war on terror rained bombs of every magnitude on Afghanistan in 2001 to oust the Taleban regime from power for its support of Osama Bin Laden, a transitional government devised at a meeting in Bonn, Germany, was put in place to embark on the difficult task of nation building and recovery. This was followed by a series of meetings in Europe and Japan and elsewhere where the international community pledged huge amounts of
money for the Afghan reconstruction. The most recent one being the Delhi Conference of last week. There was even talk that this would be an effort much like the recovery program for Europe at the end of World War II.

The 1947 marshall plan took four years during which time about $13 billion in economic and technical aid was given to help the recovery efforts in the European countries that had opted to become members of the Organization for Economic Cooperation and Development, consisting of about twenty countries.

Los Angeles Times in an article on November 12, 2006 writes: “After the United States joined forces with Afghanistan' s Northern Alliance militia to oust the Taliban regime, it pledged to help rebuild the country and chose Karzai to lead the effort. Since then, foreign donors have spent at least $16 billion in Afghanistan.” The contrast is clear. When in a given period of four years the
Marshall Plan helped revitalize the economy of many European countries while strengthening the industrial strength of the United States itself and furthering its designs for combating communism, the post 9/11 plans of the United States and its allies supported by the United Nations for the recovery of one country, Afghanistan, is still in limbo.


So what happened to the money spent in Afghanistan and the amounts promised and never delivered? Some of the answers could be found in the fact that Afghanistan has changed into a kind of a black hole, where money is reported spend with little to show for it. Two major areas regarding this black hole of expenditures include military expenses -that consists mainly of expenditures of keeping a fighting army of say 40,000 troops in a foreign land, and the
other one is money spent to pay for the salaries of a developing army and police as steps necessary in nation building exercises. While it is true that spectacular achievements have been scored in Afghanistan in the past over five years-like over 90 percent of school age children are enrolled in schools, an increase in Afghanistan’s exports and development in trade and commerce, yet the bottlenecks of insecurity and corruption have severely overshadowed those
initial successes. On the other hand, an initial lack of a solid plan for development and a mechanism to oversee its implementation, lack of expertise in planning and plan implementation and lack of coordination among thousands of organizations mostly NGOs with government programs have all proven obstacles in rapid recovery. All of these in turn have served as a vicious circle further deteriorating the conditions in the country and eroding the initial popularity of its elected president.

During the Marshall Plan implementation, qualified experts and businessmen oversaw all steps in planning and its implementation. They were able to establish priorities based on each country’s needs and made sure the money was received promptly and spent according to the plan. In Afghanistan for the first four years no plan was available. Only in February this year, Afghanistan Compact was put together in an effort to convince donors at the London Conference
that there was a five-year plan available. This time a Joint Coordinating and Monitoring Body (JCMB) was established with two co-chairmen, an advisor to president Karzai and a representative of the UN Secretary general. The Body last Sunday concluded its third quarterly session while the visiting United Nations Security Council delegation was also in attendance. It is customary that in meetings of this caliber there are a lot of sugarcoating that is practiced. However speaking on the occasion, Professor Nadiri one of the co-chairs of JCMB said there was recognition on all sides that the Compact must remain on track. He said: "We need to see a strong and coordinated effort by the Afghan government and the international community to meet the challenges ahead.”
The meeting recognized insecurity and corruption as obstacles to plan implementation and its other co-chair Mr. Koenigs said: "The international community must give strong backing for the government's anti-corruption measures and focus on improving aid effectiveness so that more people benefit as development projects roll out across Afghanistan. " "We can and must cement peace, stability and progress for all Afghans,” he said.

The United States and the United Nations must make sure that the flow of aid into Afghanistan is transparent and meets the real goals of the people and although a plan like the Marshall Plan did not materialize in the case of Afghanistan, still some semblance of it is ensured in the form of the Afghan Compact.

Obviously there is a need for the scrutiny of plan implementation and measurement of achievements or failures regarding all of the goals established by the Compact. However, there is little that is published or known on that score. President Karzai has taken an additional step of establishing of a high level Policy Action Group which so far has focused on the security situation in the south of the country. The latter body can also play an important role regarding efforts for the reconstruction of the country focusing not only on regional problems inside the country, but also taking all other factors into consideration and providing of effective action directives to all ministries of the government in measurable endeavors towards achievement of the Compact goals.

It is also important that the United States, the main benefactor of Afghanistan’s government should try to prevent further erosion of President Karzai’s popularity by helping convince his countrymen that he is his own man, that he has a larger say in the military conduct of international forces in his country and to make sure that his army and police are developed to their full strength and are made capable to enforce the writ of the government all over the country. It is also time to realize that for any recovery effort peace and security serve as important prerequisites and that economic prosperity breeds peace and prevents violence.

Tuesday, November 21, 2006

هجوم گسترده نیروهای امنیتی ایران به محل اقامت مهاجران افغانی در شهرستان جهرم و دستگیری 124 نفر

نیروهای امنیتی ایران در شهرستان جهرم در استان فارس روز سه شنبه یورش گسترده ای را به محلهای اقامت مهاجران افغانی در سطح این شهر آغاز کرده و 124 نفر از آنان را دستگیر کردند.

دستگیر شدگان به اردوگاههای موقت منتقل شده و قرار است طی روزهای آینده از ایران اخراج شوند.

گفتنی است که طی یک ماه گذشته صدها مهاجر افغانی در شهرهای مختلف ایران دستگیر و بسیاری از آنان به افغانستان بازگردانده شدند.

تاحال هیج واکنش در این مورد از طرف مسوولین افغانی نشان نداده شده است.

Monday, November 20, 2006

طرح رمضان بشر دوست برای برداشتن اولين گام در راه استقرار امنيت در پارلمان افغانستان رد شد.


اين طرح توسط پارلمان افغانستان رد شد. داکتر رمضان بشردوست در گفتگوی اختصاصی با کابل پرس ضمن اعلام اين خبر گفت که ولسی جرگه حدود 11 ماه درباره امنيت بحث کرد اما راه حل عملی و کارا برای تامين امنيت پيدا نکرد. وی افزود که من اين طرح را به عنوان بديل در تاريخ 7/7/1385 به ولسی جرگه ارايه کردم که متاسفانه فقط 5 دقيقه به من وقت دادند که درباره آن صحبت کنم. اين طرح از سوی برخی وکلا مورد استقبال قرار گرفت اما در دستور کار ولسی جرگه قرار نگرفت. کميسيون های دفاع ملی و تماميت ارضی و کميسيون امور داخلی و امنيت طرح جديدی پيشنهاد کردن که به تصويب رسيد. اين طرح بيشتر جنبه نصيحت را دارد. وکلا وظيفه خود را که تصميم گيری است نمی دانند. در همين رابطه من در بخش های مختلف بصورت ماده وار و واضح پيشنهاد کردم که می تواند نخستين گام در استقرار امنيت باشد . بدبختانه ولسی جرگه اين طرح را تصويب نکرد. تا زمانی که ريشه درخت خشونت خشک نشود، شاخه های ديگر رشد خواهد کرد. بايد ريشه های درخت خشونت را خشکاند و شرايط رشد ميکروب را از بين برد. طرح داکتر رمضان بشردوست، نماينده مردم در پارلمان را با هم می خوانيم: مقدمه: درشرايط استثنائی اعمال ، اقدام ، گفتار و کردار استثنائی ضروری است. افغانستان امروز درچنين شرايط قرار دارد و مردم آن بين مرگ و زنده گی ، اميد ونااميدی دست وپا ميزند . برای پيروزی زنده گی برمرگ ومؤفقيت اميد برنااميدی نماينده گان ملت اگر واقعاً از مردم نماينده گی ميکنند و خودرا نزد خالق و خلق مسئول ميدانند بايد تصاميم استثنائی و سرنوشت ساز دربخش های ذيل براساس منافع ملی کشور وقربانی منافع شخصی ، قومی ، تنظيمی ومذهبی اتخاذ و درتطبيق آن اقدامات عاجل و قاطعانه انجام دهند. الف ــ دربخش سياسی : 1 ــ درخواست شورای ملی از رئيس جمهور به منظور اعلان حالت اضطرار مطابق ماده (143) قانون اساسی. 2ــ به تعليق در آوردن فوری وظيفه وزراء، وزرای مشاور، مشاورين ارشد ومشاورين عادی رئيس جمهورو وزراء، معينان، رؤسای کميسونها و ادارات، واليان ، قومندانان امنيه، و ولسوالان که از طرف اداره عمومی مبارزه عليه ارتشا وفساد اداري، اداره عمومی کنترول وتفتيش، څارنوالي، پوليس کشف جرايم مالی وزارت داخله و رياست عمومی امنيت ملی متهم به ارتشا، اختلاس و فسادمالی هستند وسپردن دوسيه آنهابه شخص لوی څارنوال برای تکميل دوسيه درظرف يک ماه و درصورت لزوم ارسال آن مستقيماً به ستره محکمه که بايد درمدت يک ماه حکم خودرا صادر نمايد. 3ــ به تعليق درآوردن فوری وظيفه افراديکه توسط افکارعمومی به غصب دارائی های عامه يا ملکيت های شخصی مردم و قتل افراد بی گناه متهم ميباشند. تأسيس هرچه عاجل اداره جمع آوری شواهد، مدارک واسناد برای محاکمه آنها وهمچنان افرادواشخاص که تحت نام دفاع از رژيم های شاهي، جمهوريت، کمونيسم،اسلام، دمکراسي، قوم، مذهب، لسان و تنظيم دستور قتل افراد بی گناه را دادند و يا قاتلين را را تحت دفاع و حمايت خود قرارداده اند. 4ــ انتشار عاجل ليست اسامی مقامات عالی و غير عالی دولتی که متهم به زرع وقاچاق مواد مخدرهستند وبه تعليق درآوردن فوری وظايف آنها وسپردن دوسيه هايشان به څارنوالی جهت تحقيق و بررسی. 5- اخذ قيمت واقعی زمينهای شير چور و بررسی منابع مالی اعمار اين قصرهای فرعونی. 6- باز کردن عاجل تمام سرکها و راه رو ها وبرداشتن چکهای سفارت ها، انجوها، ملل متحد، هوتل ها، مراکز تجارتی و منازل شخصی شاهزاده گان جنگی و غربی. 7- بستن زندان های شخصی و خارجی. 8- عودت فاميل های مقامات عالی دولتی از کشورهای خارجی به افغانستان در ظرف دوه ماه ودر غير آن ترک وظيفه. 9- فروش اموال غير منقول که اين مقامات در خارج کشور دارند. ب - دربخش نظامی: 1ــ مقرر كردن يك وزير برای رهبری وزارت دفاع و وزارت داخله. 2ــ فراخواندن و بسيج کردن تمام افراد نظامی مسلکی ومجاهدين واقعی و جذب آنها دراردو، پوليس و امنيت ملی الی تأمين امنيت واستقرارصلح وثبات درکشور. 3ــ اجباری ساختن مکلفيت عسکری مطابق ماده (55) قانون اساسی. 4ــ پرورش وسازماندهی افراد استخدام شده در اردوی ملی ( قراردادی ها ) بصورت کوماندوی خاص برای خنثی کردن سازماندهی عمليات تروريستی درخارج ازکشور، دستگيری وانتقال مخفی عاملين آن ودرصورت لزوم ازبين بردن آنها درخارج از کشور. 5ــ منع مطلق ساختن اردوو پوليس قومی تحت نام اردو وپوليس ملی. 6 ــ اکمال اردو وپوليس ملی با تجهيزات مدرن نظامی با کيفيت. 7 ــ منع مطلق امضأ وتسليم گيری مهمات نظامی بی کيفيت توسط مقامات دولتی. 8 ــ منع مطلق تلاشی خانه های افغان توسط نيروهای نظامی خارجی و سپردن اين وظيفه به نيروهای افغانی. 9ــ حذف پول اوپراتيفی واليان و ولسوالان و مصرف اين پول برای پروژه های عام المنفعه. 10- در خواست همکاری سازمانهای استخباراتی جامعه جهاني، بخصوص آمريکا، مستقيماً با سازمان استخباراتی افغانستان. ج ــ دربخش اقتصادی: 1- منع موقت ورود تمام کارگران خارجی در افغانستان و حق اوليت دادن به استخدام کارگران ومتخصصين افغان در تمام بخش های اقتصادی بخصوص کارهای ساختمانی در تمام سطوح. 2- وضع ماليات سنگين به واردات تمام توليدات خارجی که شبيه آن درداخل کشور موجود باشد ولوباکيفيت پائينتربه منظور تشويق و تقويه توليدات داخلی. 3- منع مطلق انتقال دارائی های نقدی منقول در خارج از کشور وسوق دادن آن به سوی سرمايه گذاری داخلی. 4- قطع برق های خانه های شخصي، رستورانها، هوتل ها، مراکز تجارتی در روز و سوق دادن آن به سوی فابريکه های توليدی. 5ــ قطع برق بيست و چهار ساعته و تقسيم عادلانه آن بين تمام مردم. 6- توزيع عاجل زمينهای دولتی يا زمينهای شخصی استملاک شده به سرمايه گذاران بخصوص داخلی برای ايجاد فابريکه های توليدی. 7- تعين معاشات معلولين، معيوبين، متقاعدين، تنقيص شده گان و باز مانده گان شهدا بين (5000) الی (6000) افغانی. 8- تشکيل اداره مستقل برای تثبيت تعداد واقعی مامورين، متقاعدين، اجيران، معلولين وفاميل شهداء. 9- پرداخت اکراميه به مبلغ (60000) افغانی به فاميل مامورين نظامی و ملکی که در دفاع از وطن شهيد ميشوند و مبلغ (40000) افغانی به مجروح شده گان. 10- تعين معاشات کارمندان دولت از اجير تا وزير بين (7000) تا (30000) هزار افغانی. 11- منع اخذ معاش کارمندان دولت از منابع خارجی چون سفارتها، انجوها، ارگانهای سازمان ملل متحد... 12- تعين ماليات مترقی بر معاشات بخصوص بر معاشات مشاورين، انجينران و قرار داديهای خارجی. 13ــ منع ماليات به واردات مواد غذائی اوليه و افزايش ماليات به واردات اجناس لوکس و تجملی. 14 ـ دادن حق اولويت به ساختن بند های ذخيره آب برای زيرکشت بردن دشتها وزمين های لامزروع و توليد برق، به جای دادن حق اولويت به ساختن سرکها. 15- قطع تمام روابط بانکی و مالی جامعه جهانی با بانکهای متهم به همکاری با سازمانهای تروريستی. 16- لغو افزايش قيمت های بخصوص برق، تکت ملی بس ، تعرفه های گمرکی وحق العبور که به تصويب پارلمان نه رسيده باشد. 17- منع فعاليت های اقتصادي، تجارتی و مالی اعضای فاميل رئيس جمهور، وزراء، رؤسای و اعضای پارلمان، واليان و ولسوالان. 18- لغو انجوهای متهم به اختلاس و هيف و ميل پول مردم گرسنه افغانستان. 19- دادن معاش کافی برای امامان مساجد. د - دربخش اداری: 1ـ لغو فوری کميسون اصلاحات اداری و خدمات ملکی و سپردن مسئوليت اصلاحات اداری به معين اداری هر وزارتخانه . 2ـ متوقف کردن عاجل تنقيص مامورين ملکی . 3ـ ثبت اموال ودارائی های منقول و غير منقول کارمندان نظامی وملکی . 4- منع مطلق معرفی افراد درهر بست و رتبه که باشد، توسط رهبران تنظيمي، قومی ومذهبی. 5- استخدام افراد بر اساس تخصص، تجربه و تعهد بعد از اخذ امتحان شفاف توسط کادرعلمی وزارت های مربوطه. ه- دربخش فرهنگی: 1ـ ترويج و تبليغ فرهنگ رسيدن به قدرت و حاکميت توسط رأی مردم، نه توسط جنگ و کشتار مردم. 2ــ ترويج و تبليغ فرهنگ صلح به جای فرهنگ خشونت و انتقام جوی. 3 ــ ترويج و تبليغ فرهنگ تقوا، تعهد و تحمل افکار وعقايد مخالف. 4ــ تشويق و حمايت مالی و معنوی معلمين واستادان مدارس دينی ومکاتب. و ــ در بخش ديپلوماسی : 1ـ ترک مطلق ديپلوماسی سگرت آمريکايی و گوگرد روسی. 2ــ بستن مؤقت سفارتخانه های پاکستان، ايران، هند، روسيه، ازبکستان، ترکمنستان ، تاجکستان و چين و بازنگهداشتن تنها يک قونسولگری شان. 3ــ عدم امضای قراردادهای همکاری های اقتصادي، تجارتی و مالی با کشور های فوق الذکرالی استقرارامنيت و به وجود آمدن يک دولت قدرت مند ومستقل درافغانستان. 4 ــ ايجاد، توسعه و گسترش روابط اقتصادي، فرهنگی وتجارتی باکشورهای اسلامی نسبتاً بيغرض مثل ايندونيزيا ، ماليزيا ... وکشور های آسيايی پيشرفته مثل سينگاپور و کشورهای آمريکای لاتين و افريقايی وهمچنان کشورهای کوچک پيشرفته اروپايی. 5ــ درخواست تبديلی هيئت رهبری سفارت های آمريکا، انگلستان، فرانسه، ايتاليا، هالند، کانادا، دنمارک، سويدن، جاپان، کوريا و ترکيه . 6ــ درخواست تبديلی نماينده سرمنشی سازمان ملل متحد در افغانستان و هيئت رهبری ارگانهای اين سازمان در افغانستان مثل: …UNDP –UNOPS-UNHCR-WFP 7ــ حمايت همه جانبه وقاطع ازاقدامات جامعه بين المللی بخصوص ناتو درجهت تأمين امنيت وثبات.