Radio Salaam Watandar
By Zalmai Ahadi and Sanjar Qiam
“The Mussa Qalla fight in no way violates the agreement, the agreement holds firm despite some of the incidents that have happened so”
Said brigadier Richard Nugee, the spokesman for ISAF in a press conference in Kabul on Wednesday. Referring to the latest clashes between the insurgents and NATO troops in Mussa Qalla which resulted in more than 70 causalities.
“The recent incident south of Mussa Qalla is about 15 to 20KM away from the district center” Nugee added.
National Council representative from Helmand province Nassima Niazzi said the agreement is no longer in place and she added to the reasons “National council representative didn’t have any part in the agreement, and the agreement wasn’t transparent, and no insurance of peoples safety was made, and it wasn’t a substantial agreement, any agreement with above criteria wouldn’t last long in Afghanistan”
But the Helmand governor spokesperson says the agreement holds stiff and Mussa Qalla is open for people to go and come in safety.
Muheeddin Khan the spokesperson for Helmand governor added “we are trying to talk and negotiate with people and up until now the flow of traffic is normal. Security is firm in Mussa Qalla and there hasn’t been any incident which might cause the cease of the agreement. The people of Mussa Qalla have said if government is not holding to its word then we’ll leave our homes. At this moment the agreement is in place. There is nothing else – no problem”
Mattiaullah Khan who introduces himself as the ex-governor of Sangin district of Helmand was in Kabul a couple of weeks ago with another 260 representatives of Helmand, they were demanding the removal of Helmand governor, Dawod. He said about Mussa Qalla operation and displacement of residents.
“These people include 10-15 narcotic traffickers and have their own factories or those who has received cash from Taliban or are part of Taliban. NATO operation is a strike on Talibans sanctuary and it’s a good thing. Taliban were organizing there and they have been to establish nests there. Taliban has also had established opium refineries and Osama related Arabs were spotted in the district. Those who claim they will leave the area are not actually the residents; they are either Taliban or drug traffickers”
On the other hand Mallim Shah who claims to be former provincial chief of intelligence supports NATO operation, and claims there has been no harm to civilians in the operation.
“The battle took place in proximity of Landi Nawie called Lashkarak. Taliban were housed in two forts of 30 to 40 each. This place is where they were getting organized for operations. The presence of civilian in the area is a lie”
In the face of Mussa Qalla residence threat to leave their houses if any future operation take place and wide spread local discontent with the Helmand governor, Dawod, we asked general Nugee if NATO support and listen to local population.
“The bottom line is the president selects the governor, we support the president and the government of Afghanistan. And therefore if the president has selected the governor we’ll support him. We will support the president and the government in Mussa Qalla agreement”
Thursday, December 07, 2006
Monday, December 04, 2006
NATO summit
"I am absolutely convinced that if we allowed Afghanistan to fall back into Taliban rule it would become a failed state again and a black hole for terrorism training," Scheffer told the Daily Telegraph last week.
British Prime Minister Tony Blair used NATO summit this week to press his allies to do more in Afghanistan, where British troops are on the frontline of bloody fighting with Taliban insurgents. "The credibility of NATO... rests on us doing everything we can to help the people of Afghanistan in their search away from the Taliban," he said, his message firmly in Riga summit.Blair has good reason to be worried: in recent months the death toll among British troops has surged upwards since they spearheaded NATO's move into the south in the middle of the year, and more than 40 have now died. "I don't believe there is an alternative but to fight this and to fight it for as long as it takes," British Prime Minister Tony Blair told troops in southern Afghanistan last week.
This is while NWFP Governor Ali Mohammad Jan Aurakzai said “There will be no military solution, there has to be a political solution. How many more lives have to be lost before people realise it's time for dialogue?"Ali Mohammad Jan Aurakzai has said that the British forces will never win in Afghanistan by military means, and that it should open negotiations with the Taliban. NATO was ignoring the realities on the ground, he said and added that the reason why Taliban numbers had swelled was because moderates were joining the militants. "Bring 50,000 more troops and fight for 10 to 15 years more and you won't resolve it. The British with their history in Afghanistan should have known that better than anyone else," the Dawn quoted Aurakzai as saying in an interview with Sunday Times reporter Christina Lamb. He added: "It is no longer an insurgency but a war of Pashtun resistance exactly on the model of the first Anglo-Afghan war. Then too (in 1839-42) initially there were celebrations. adding:
"A military mission alone will not succeed," U.S. Ambassador to NATO Victoria Nuland said."We must have security married to good governance and development, and that means the EU, U.N. and NATO working in harmony with Afghans," she wrote on NATO's Web site last week.Few and few Afghan children wave as foreign patrol passes dusty streets of Kandahar, and local men sipping tea in front of shops offer only a steely gaze, one of the tea drinkers said “foreign troops don’t know where they are and can’t tell a farmer from a militant.”
Although all 26 nations have troops serving with the mission, those in the southern front lines — mainly Canada, Britain, the United States and the Netherlands — are irked that others — primarily Germany, Italy, France and Spain — have restrictions limiting their troops to the relatively peaceful north and west."Putting caveats on operations means putting caveats on NATO's future," NATO Secretary-General Jaap de Hoop Scheffer said.
France and the United States hold fundamentally different views of NATO's role. Paris is wary of what it sees as Washington's attempts to use NATO to expand its influence at the expense of a more independent EU. Many blame continued tension between France and United States for the relatively limited ambition of the Riga agenda and expect more for the next summit in 2008, when there'll probably be a new president in Paris, or the one after in 2009, when there will certainly be a new president in Washington.
"More and more capitals are reluctant to commit additional troops," said French lawmaker Pierre Lellouche, who recently chaired a session of the NATO parliamentary assembly in Quebec.
"Afghanistan has become a test case for whether we can overcome the growing discrepancy between NATO's expanding missions and its lagging capabilities,” NATO Secretary-General Jaap de Hoop Scheffer said at the summit. The outcome of the summit is more time for NATO to adjust its strategy and minimise the discrepancy but failure for Afghanistan where bloodshed is on the rise. A terror war doesn’t give you time like a summit does.
British Prime Minister Tony Blair used NATO summit this week to press his allies to do more in Afghanistan, where British troops are on the frontline of bloody fighting with Taliban insurgents. "The credibility of NATO... rests on us doing everything we can to help the people of Afghanistan in their search away from the Taliban," he said, his message firmly in Riga summit.Blair has good reason to be worried: in recent months the death toll among British troops has surged upwards since they spearheaded NATO's move into the south in the middle of the year, and more than 40 have now died. "I don't believe there is an alternative but to fight this and to fight it for as long as it takes," British Prime Minister Tony Blair told troops in southern Afghanistan last week.
This is while NWFP Governor Ali Mohammad Jan Aurakzai said “There will be no military solution, there has to be a political solution. How many more lives have to be lost before people realise it's time for dialogue?"Ali Mohammad Jan Aurakzai has said that the British forces will never win in Afghanistan by military means, and that it should open negotiations with the Taliban. NATO was ignoring the realities on the ground, he said and added that the reason why Taliban numbers had swelled was because moderates were joining the militants. "Bring 50,000 more troops and fight for 10 to 15 years more and you won't resolve it. The British with their history in Afghanistan should have known that better than anyone else," the Dawn quoted Aurakzai as saying in an interview with Sunday Times reporter Christina Lamb. He added: "It is no longer an insurgency but a war of Pashtun resistance exactly on the model of the first Anglo-Afghan war. Then too (in 1839-42) initially there were celebrations. adding:
"A military mission alone will not succeed," U.S. Ambassador to NATO Victoria Nuland said."We must have security married to good governance and development, and that means the EU, U.N. and NATO working in harmony with Afghans," she wrote on NATO's Web site last week.Few and few Afghan children wave as foreign patrol passes dusty streets of Kandahar, and local men sipping tea in front of shops offer only a steely gaze, one of the tea drinkers said “foreign troops don’t know where they are and can’t tell a farmer from a militant.”
Although all 26 nations have troops serving with the mission, those in the southern front lines — mainly Canada, Britain, the United States and the Netherlands — are irked that others — primarily Germany, Italy, France and Spain — have restrictions limiting their troops to the relatively peaceful north and west."Putting caveats on operations means putting caveats on NATO's future," NATO Secretary-General Jaap de Hoop Scheffer said.
France and the United States hold fundamentally different views of NATO's role. Paris is wary of what it sees as Washington's attempts to use NATO to expand its influence at the expense of a more independent EU. Many blame continued tension between France and United States for the relatively limited ambition of the Riga agenda and expect more for the next summit in 2008, when there'll probably be a new president in Paris, or the one after in 2009, when there will certainly be a new president in Washington.
"More and more capitals are reluctant to commit additional troops," said French lawmaker Pierre Lellouche, who recently chaired a session of the NATO parliamentary assembly in Quebec.
"Afghanistan has become a test case for whether we can overcome the growing discrepancy between NATO's expanding missions and its lagging capabilities,” NATO Secretary-General Jaap de Hoop Scheffer said at the summit. The outcome of the summit is more time for NATO to adjust its strategy and minimise the discrepancy but failure for Afghanistan where bloodshed is on the rise. A terror war doesn’t give you time like a summit does.
Saturday, November 25, 2006
Anna Politkovskaya قتل آنا پولیتکوسایا
قتل آنا پوليتکوسکاياAnna Politkovskaya، روزنامه نگار منتقد دولت روسيه در هفتم اکتبر، مصادف بود با بيستمين سالگرد "گلاسنوست". اين طنز تاريخ به نحو ی غم انگيز، نشان از مسير تلخ و دردناکی دارد که مردم روسيه طی اين دوره از سر گذرانيده اند. با اين که عاملان قتل آنيا دستگير نشده اند، اما بسياری در روسيه و خارج از روسيه، انگشت اتهام را به طرف کرملين گرفته اند. صرفنظر از اين که اين اتهام واقعيت داشته باشد يا نه، اما سوء ظن به کاخ کرملين بی علت نيست. زيرا از يک طرف پوليتکوسکايا يک منتقد پی گير دولت پوتين بود که اقدامات غير قانوني، فسادو سوء استفاده از قدرت، ناهنجاری های دهشت آور در ارتش و مهم تر از همه کشتار، شکنجه و سرکوب در چچن را افشا ميکرد، در بزرگ ترين روزنامه ضد دولتي، نوايا گازتا، که گورباچف رهبر سابق شوروی هم در آن سهم دارد يک ستون دايمی داشت، نوشته های او مرتبا از راديو "ليبرتی" خوانده ميشد، و نيز قرار دادهای همکاری با برخی نشريات خارجی داشت که در آن ها هم در زمينه های فوق افشاگری ميکرد. از طرف ديگر دولت پوتين بيش از پيش بطرف خاموش کردن مخالفان و تک صدايی و حذف اپوزيسيون يا خفه کردن آن حرکت کرده است. در حقيقت پوتين از محبوبيت گسترده خود در ميان ملت روس برای محدود کردن دموکراسی به شدت بهره برداری نمود. ,مشت قوی, و ناسيوناليسم شايد ظاهرا عجيب به نظر برسد که بعد از سال ها خفقان مردم برای چنين سياست هايی راه باز کنند. اما واقعيت اين است که آنچه در روسيه روی ميدهد، تکرار يک پديده عادی تاريخ است .کافی است به برجسته ترين عواملی که به رشد يک روند قهقرايی در حوزه دمکراسی سياسی در روسيه کمک کرده است نگاه کنيم. پيش از همه عامل داخلی: گسترش فقرو فلاکت و تن فروشی و اعتياد، غارت و چپاول اموال ملي، ترکيب دولت با مافيای غارت و چپاول که پايه ايجاد يک طبقه سرمايه دار جديد بود و آنارشی و بی قانونی کامل که نتيجه اين وضعيت بود...همه اين ها مردم روسيه را به طرف تئوری فاجعه بار "نياز به يک دست قوی" راند. بويژه که اپوزيسيون مترقی در اثر عملکرد خود دولت شوروی سابق به شدت ضعيف و حتی صرفنظر کردنی بود و آنچه در سياست رسمی راست و چپ،واپسگرا و مترقی خوانده ميشد چيزی نبود به جز تقسيم بوروکرات های دولتی بر اساس منافع خود ويژه. واقعيت اين است که رسانه های غرب بيش از يک دهه، در بازگويی فجايعی که بر سر مردم روسيه رفت بسيار محافظه کار بوده اند و حتی در پاره ای موارد واقعيات را معکوس گزارش کرده اند. کافی است به خود مساله رشد دموکراسی توجه کنيم که در دوره يلتسين در مطبوعات غرب مورد تحسين قرار ميگرفت. بنا بر گفته کاترينا واندن در مجله نيشن آمريکا،آنيا پوليتکوسکايا چهل و دومين روزنامه نگاری است که از سال 1992 تا کنون در روسيه به قتل رسيده است. 30 مورد از اين قتل ها در دوره يلتسين روی داده است!اما در غرب کسی از اين قتل ها خبر دار نشد. دوم. بعد عامل خارجی: تاثير نامساعد برخورد آمريکا و با اندکی تفاوت اروپا با روسيه بعد از فروپاشی شوروی. مشارکت و ائتلاف غرب با غارتگران داخلی و ارسال مشاورانی که به آن ها در اين غارت ياری رساندند، همکاری با بوروکرات های دزدی و فاسدی که دارايی های کشور را به حراج گذاشته بودند، سياست غيرمنتظره ای که آمريکا و متحدان آن در رابطه با ملاحظات امنيتی و استراتژيک روسيه به عنوان يک کشور در پيش گرفت و سياست های مشابه ديگر، به بيزاری و سوء ظن مردم و روشنفکران نسبت به دولت های غربی انجاميد. بطوريکه استفن کوهن يکی از برجسته ترين شوروی شناسان آمريکا دردوره جنگ سرد نوشت در طول تاريخ روسيه، غرب ستيزی در ميان مردم و روشنفکران اين چنين عميق و گسترده نبوده است. در حقيقت آمريکا و دولت های متحدش عملا با روسيه کايپتاليستي، خصمانه تر از روسيه "سوسيالستی" برخورد کردند، و اين درحالی بود که ديگر مانعی هم در مقابل نبود و مقامات حاکم در روسيه کاملا دراختيار آن ها بودند. ناسيوناليسم جديد بر پايه اين غرور ملی سرخورده و تحقير شده شکل گرفت و چنانکه ميدانيم قبل از قدرت گيری پوتين، حتی ژيرونوسکی شبه فاشيست نيز آراء مردم روسيه را به خود جلب کرده بود. قدرت های غربی و رسانه های آن که خود به اين روند قهقهرايی و ايجاد مبانی توده ای آن کمک کرده بودند، در تمام اين مدت ساکت بودند و وقتی فرياد وا دمکراسی بر آوردند که پوتين روی اموال غارت شده ای که بخش بزرگی از آن ها نصيب شرکت های چند مليتی شده بود، دست گذاشت و از جمله خودروفسکی را به دادگاه کشانيد و اموال او را مصادره کرد و نيز در سياست خارجی به فکر بازسازی قدرت نظامی روسيه و اتحادهای منطقه ای برای ايجاد توازن استراتژيک در حوزه امنيتی افتاد. در حاليکه حداقل تعدادی از تحليل گران مستقل بويژه در خود آمريکا نسبت به اين مساله هشدار ميدادند که نتيجه سياست غرب بازگشت روسيه به درون خود و رشد استبداد داخلي، و در خارج حمايت از دول ارتجاعی خواهد بود. جرم بزرگ آنا پوليتکوسکايا بر اين همه بايد جنگ چچن را هم افزود. بنابر آن اصل قديمی: ملتی که ملت های ديگر را سرکوب ميکند خود نميتواند آزاد باشد. بويژه که سرکوب خونين و لجام گسيخته و به شدت ضد انسانی در چچن، در واکنش تروريسمی را بوجود آورد که نمونه دردناک آن در واقعه دلخراش مدرسه بسلان در سپتامبر 2004 در مقابل چشم جهانيان قرار گرفت که در آن حدود 1200 کودک و بزرگسال به گروگان گرفته شدند و حتی بنابر آمار دولتی به مرگ 344 نفر منجر شد.عکس العمل چنين وقايعی طبيعتا دامن زدن به ناسيوناليسم ضد دمکراتيک و رشد گرايش ميل به سرکوب باز هم بيشتر، ملت سرکوب شده بود. اما مساله چچن بزرگ ترين ,گناه, آنا پوليتکوسکايا بود. حتی اگر قتل او توسط عوامل دولت صورت نگرفته باشد، ترديدی نيست که آنا پوليتکوسکايا با افشاگری های گسترده و تکان دهنده خود در مورد جنايات عظيمی که توسط دولت روسيه در چچن صورت ميگيرد، پا روی دم پوتين ميگذاشت. زيرا پوتين مايل است قتل عام و کشتار در چچن را به عنوان برنامه "جنگ با ترور" خود و مبارزه با اسلام گرايان به جهانيان معرفی کند. و چرا که نه؟ مگر "جنگ با ترور" بوش کم جنايت آفريده است؟ و اگر بوش 11 سپتامبر را دارد، پوتين هم مدرسه بسلان را نشان ميدهد. خانم آيرنه خان مسوول عفو بين الملل درست می گفت که در چارچوب " جنگ با ترور" تمام ديکتاتورها و سرکوبگران دست خود را برای سرکوب بازتر می بينند. اين حقيقت وقتی که رژيم اسلامی ايران، قاضی مرتضوی را برای سخنرانی در مورد حقوق بشر به سازمان ملل فرستاد، خود را بطور برجسته به نمايش گذاشت. به هرحال فاجعه 11 سپتامبر برای پوتين همانقدر نعمت آفريد که برای نو محافظه کاران آمريکا. دولت روسيه مدل "جنگ با ترور" خود را در چچن بوجود آورد و در تعقيب "تروريست ها" چچن را بيش از پيش به خاک و خون کشيد و چنانکه ميدانيم در آن اوج نياز به جلب حمايت روسيه برای لشکر کشی به افغانستان، سرکوب ها عمدتا ناديده گرفته شد و "ولاديمير" و "جرج" دست در دست هم دايم در رسانه ها به عشوه پردازی مشغول بودند. اما افشاگری های پوليتکوسکايا که بعد از شروع دوره شکرآب روابط بين آمريکا و روسيه وسيعا در رسانه های غرب منعکس ميشد، چهره واقعی جنايت در چچن را به نمايش ميگذاشت. در حقيقت پوليتکوسکايا زمانی که به قتل رسيد، داشت روی مقاله ای در مورد چچن کار ميکرد که در آن بااتکاء به شواهد نشان ميداد در چچن ماموران دولتی به نام مبارزه با تروريسم مردم را دستگير کرده و به شدت تحت شکنجه قرار ميدهند. مقاله او که هنوز تمام نشده بود، بعد از قتلش در نشريه نويا گازتا به چاپ رسيد. آنا پوليتکوسکايا در 30 ژانويه 1958 در نيويورک به دنيا آمده بود. والدين او از ديپلمات های شوروی سابق، و در واقع اوکرائينی بودند. شايد همين عوامل به او کمک کرده باشد که بتواند در مورد چچن اندکی از ناسيوناليسم روسی فاصله بگيرد. به هرحال ترديدی نيست که پوليتکوسکايا باافشاگری های خود عليه پوتين ،بوروکرات ها، مقامات نظامی و امنيتي، و انواع مافيای تجاری و غير تجاری که در روسيه از قدرت وسيعی برخوردارند، جان خود را در خطر قرار ميداد و در اين راه به ياری مردم سرکوب شده ای بر می خاست که مدافعان زيادی در روسيه ندارند. قتل يک روزنامه نگار، يکی از عريان ترين و خشن ترين نمودهای سرکوب دموکراسی است. ملتی که روزنامه نگاران و نويسندگانش، صاحب هر عقيده ای که باشند، امنيت جانی نداشته باشند، و کشوری که مليت های درون خود را سرکوب ميکند، نه ميتواند به دمکراسی دست يابد و نه ميتواند سر خود را افراشته نگاهدارد. جهان ما بويژه اکنون بيش از هرچيز به روزنامه نگارانی نياز دارد که خود را از شروطی که قدرت های گوناگون و متخاصم به پای آزادی بسته اند رها کنند و با دفاع از حقيقت و حق، نظريه فاجعه بار " يا بامن يا با دشمن من" را ويران کرده و راه آزادی و دمکراسی و همبستگی انسانی مردم جهان را که اينهمه دشمن گوناگون و رنگارنگ در آن سنگلاخ درست کرده اند، هموار کنند. شايد برای محکوميت اين جنايت ضد بشری که بر آنا پوليتکوسکايا رفت، هيچ کاری بهتر از آن نباشد، که کار او در مورد سرکوب چچن را نا تمام نگذاريم. به اين منظور، در ادامه، چکيده ای از گزارش پزشکان بدون مرز در مورد پناهندگان چچن و نيز بخشی از آخرين مقاله آنا پوليتکوسکايا ضميمه ميشود. درگزارشی که پزشکان بدون مرز در سپتامبر 2004 منتشر کردند تاثير ده سال جنگ چچن، اين طور تشريح شده است: جنگ حدود 260000 نفر آواره داخلی بوجود آورده است. تقريبا تمام آوارگانی که با آن ها مصاحبه صورت گرفته است يا در معرض آتشی که بين شورشيان و سربازان روس رد وبدل ميشد قرار گرفته اند، يا زير بمباران بوده اند يا مستقيما به آن ها تير اندازی شده است. از هر 5 نفر يک نفر شاهد جنايت بوده اندو تقريبا نيمی از آن ها شاهد آن بوده اند که اعضای خانواده شان تحت آزار و شکنجه قرار گرفته اند. تقريبا 90 درصد آورگانی که در پناهگاه های چچن هستند و 80 در صد آوارگان پناهگاه های جمهوری همسايه ياينگوشين يکی از بستگان خود را در در خشونت مربوط به جنگ از دست داده اند. 7 درصد پناهندگان چچن و 9 درصد پناهندگان اينگوشين دوماه قبل از انجام مصاحبه يکی از اعضای خانواده خود را ازدست داده بودند. دستگيری و ناپديد شدن بستگان، دوستان و همسايگان در ميان آوارگان يک پديده عادی است. *** بخش هايی از مقاله آنا پوليتکوسکايا: درمقابل من هرروز صدها پرونده قرار ميگيرد. اين ها کپی تحقيقات پليس هستند ازکسانی که به جرم ,تروريسم, تحت بازجويی هستند. چرا کلمه ,تروريسم, را در پرانتر می نويسم؟ زيرا عنوان تروريست به اکثريت آن ها نسبت داده شده است. ,منتسب به تروريست,. در سال 2006 نه تنها جانشين هر نوع مبارزه واقعی با تروريسم شده است بلکه خود باعث شده اشخاصی بوجود بيايند که ميل دارند انتقام بگيرند – تروريست های بالقوه – و به آن جا منتهی شده است که سيستم دادگستری به کلی در هم شکسته شود. وقتی مقامات دادستانی و دادگاه ها برای برقرار قانون و مجازات خطاکاران کار نمی کنند، بلکه به سفارش سياسی کرملين و برای آن نوع گزارشات ضد تروريستی کارميکنند که کرملين دوست دارد و آدم با آن ميتواند در مقابل بوش بدرخشد، آنوقت همانطور که شيرينی ميپزي، ميتواند جرم درست کنی. دادگاه و پليس در عمليات تکراری خود مهارت پيدا کرده اندکه نتايج خوبی از ,مبارزه با تروريسم, و ,اعترافات داوطلبانه, در قفقاز شمالی به دست بدهند. اين است مبارزه با تروريسم روسی. مادران يک گروه جوانان چچنی که محکوم شده اند به من چنين نوشتند: ,در واقعيت اين موسسات نگهداری مجرمين، به اردوگاه های اسيران Concentration Campبرای چچنی های محکوم تبديل شده اند. چچنی ها در آن جا مورد تبعيض قرار ميگيرند. آن ها را در سلول های انفرادی نگه ميدارند. بخش اعظم آن ها، تقريبا تمام آن ها، به ,جرايم, ساختگی که شواهدی برای ارائه نشده محکوم شده اند. وقتی آن ها را تحت شرايط وحشتناکی نگه ميدارند و شخصيت آن ها را خرد ميکنند، در آن ها نفرت به همه چيز بوجود می آيد. واقعا يک ارتش کامل از انسان هايی است که زندگی آن ها ويران شده و افکار انحرافی در آنها رشد کرده به سوی ما باز ميگردد., حقيقت را بگويم: من از نفرت آن ها ميترسم. من از انفجار اين نفرت می ترسم. دير يا زود. ما همه از آن رنج خواهيم برد، ولی نه آن بازجويانی که آن ها را شکنجه می کنند. آيا ما با بوسيله قانون با بی قانونی می جنگيم؟ يا ,بی قانونی, خودمان را در برابر ,بی قانونی, آن ها قرار داده ايم؟ تضاد، امروز و فردا به جرقه ای تبديل خواهدشد. "منتسب کردن به تروريست" بر تعداد انسان هايی که سرآشتی با اين وضع را ندارند می افزايد. يک نمونه: يک روز صبح نه چندان دور، سه دانشجو از دانشگاه دولتی اينگوشين، که همه از خانواده هايی شريف بودند، از کلاس درس بيرون رفتند و گذارشان به کنار جاده ای نزديک ده ترتوسکايا رسيد. آنجا يک ايستگاه کنترل نظامی روی يک تپه بلند قرار دارد که بعد از واقعه بسلان هميشه نگهبانان در آن حضور دارند و ديواری دور ايستگاه کشيده شده است. ولی نظاميان هم نياز دارند گاهی جايی بروند/....
وقتی اولين ماشين پيدا ميشود، دانشجويان از کيف های شان کلاشنيکف را بيرون می کشند و نخستين سربازان را می کشند. و خودشان با آتش مقابل کشته می شوند. آدم نبايد خود را تسکين بدهد که اين يک اتفاق بود. هرچه"منتسب به تروريست" بيشتشود، 
تروريست واقعی بيشتر خواهد شد.
تروريست واقعی بيشتر خواهد شد.Thursday, November 23, 2006
شمار قربانیان سیل در جنوب و شمال افغانستان به 129 نفر افزایش یافت
شمار قربانیان جاری شدن سیل در ولایت جنوبی و شمالی افغانستان طی 4 روز گذشته به 129 نفر افزایش یافته است.
"عبدالقیوم قیومی" سخنگوی ولایت "ارزگان اوضاع مناطق سیل زده را بحرانی اعلام کرد و خواستار ارسال کمک های فوری به این ولایت شد و نسبت به بروز فاجعه انسانی در مناطق سیل زده هشدار داد.
بنا به گفته نامبرده بیش از 70 نفر در این ولایت کشته و دهها نفر نیز ناپدید هستند.
بر اثر جاری شدن سیل در ولایت فاریاب 6 نفر کشته و در ولایت بادغیس نیز بیش از 62 نفر کشته و دهها نفر ناپدید شده اند.
مقامات دولتی همچنین از آوارگی هزاران نفر در ولایات بادغیس، ارزگان و فاریاب خبر می دهند.
Afghanistan Marshall Plan is without a Plan.
After the establishment of President Karzai’s government in
Lets see if we could draw parallels between the time of the Marshall Plan and the Afghan Compact and stresses the need for more emphasis on measurement of plan achievements, finding of bottlenecks in an effort to convince both the world and the Afghans themselves that the government is on the right track. The
*******
Soon after the
money for the Afghan reconstruction. The most recent one being the Delhi Conference of last week. There was even talk that this would be an effort much like the recovery program for 
The 1947
Los Angeles Times in an article on November 12, 2006 writes: “After the
Marshall Plan helped revitalize the economy of many European countries while strengthening the industrial strength of the United States itself and furthering its designs for combating communism, the post 9/11 plans of the United States and its allies supported by the United Nations for the recovery of one country, Afghanistan, is still in limbo. 
So what happened to the money spent in
other one is money spent to pay for the salaries of a developing army and police as steps necessary in nation building exercises. While it is true that spectacular achievements have been scored in Afghanistan in the past over five years-like over 90 percent of school age children are enrolled in schools, an increase in Afghanistan’s exports and development in trade and commerce, yet the bottlenecks of insecurity and corruption have severely overshadowed those
initial successes. On the other hand, an initial lack of a solid plan for development and a mechanism to oversee its implementation, lack of expertise in planning and plan implementation and lack of coordination among thousands of organizations mostly NGOs with government programs have all proven obstacles in rapid recovery. All of these in turn have served as a vicious circle further deteriorating the conditions in the country and eroding the initial popularity of its elected president.
During the Marshall Plan implementation, qualified experts and businessmen oversaw all steps in planning and its implementation. They were able to establish priorities based on each country’s needs and made sure the money was received promptly and spent according to the plan. In
that there was a five-year plan available. This time a Joint Coordinating and Monitoring Body (JCMB) was established with two co-chairmen, an advisor to president Karzai and a representative of the UN Secretary general. The Body last Sunday concluded its third quarterly session while the visiting United Nations Security Council delegation was also in attendance. It is customary that in meetings of this caliber there are a lot of sugarcoating that is practiced. However speaking on the occasion, Professor Nadiri one of the co-chairs of JCMB said there was recognition on all sides that the Compact must remain on track. He said: "We need to see a strong and coordinated effort by the Afghan government and the international community to meet the challenges ahead.”
The meeting recognized insecurity and corruption as obstacles to plan implementation and its other co-chair Mr. Koenigs said: "The international community must give strong backing for the government's anti-corruption measures and focus on improving aid effectiveness so that more people benefit as development projects roll out across
The
Obviously there is a need for the scrutiny of plan implementation and measurement of achievements or failures regarding all of the goals established by the Compact. However, there is little that is published or known on that score. President Karzai has taken an additional step of establishing of a high level Policy Action Group which so far has focused on the security situation in the south of the country. The latter body can also play an important role regarding efforts for the reconstruction of the country focusing not only on regional problems inside the country, but also taking all other factors into consideration and providing of effective action directives to all ministries of the government in measurable endeavors towards achievement of the Compact goals.
It is also important that the United States, the main benefactor of Afghanistan’s government should try to prevent further erosion of President Karzai’s popularity by helping convince his countrymen that he is his own man, that he has a larger say in the military conduct of international forces in his country and to make sure that his army and police are developed to their full strength and are made capable to enforce the writ of the government all over the country. It is also time to realize that for any recovery effort peace and security serve as important prerequisites and that economic prosperity breeds peace and prevents violence.
Tuesday, November 21, 2006
هجوم گسترده نیروهای امنیتی ایران به محل اقامت مهاجران افغانی در شهرستان جهرم و دستگیری 124 نفر
نیروهای امنیتی ایران در شهرستان جهرم در استان فارس روز سه شنبه یورش گسترده ای را به محلهای اقامت مهاجران افغانی در سطح این شهر آغاز کرده و 124 نفر از آنان را دستگیر کردند.
دستگیر شدگان به اردوگاههای موقت منتقل شده و قرار است طی روزهای آینده از ایران اخراج شوند.
گفتنی است که طی یک ماه گذشته صدها مهاجر افغانی در شهرهای مختلف ایران دستگیر و بسیاری از آنان به افغانستان بازگردانده شدند.
تاحال هیج واکنش در این مورد از طرف مسوولین افغانی نشان نداده شده است.
Monday, November 20, 2006
طرح رمضان بشر دوست برای برداشتن اولين گام در راه استقرار امنيت در پارلمان افغانستان رد شد.
اين طرح توسط پارلمان افغانستان رد شد. داکتر رمضان بشردوست در گفتگوی اختصاصی با کابل پرس ضمن اعلام اين خبر گفت که ولسی جرگه حدود 11 ماه درباره امنيت بحث کرد اما راه حل عملی و کارا برای تامين امنيت پيدا نکرد. وی افزود که من اين طرح را به عنوان بديل در تاريخ 7/7/1385 به ولسی جرگه ارايه کردم که متاسفانه فقط 5 دقيقه به من وقت دادند که درباره آن صحبت کنم. اين طرح از سوی برخی وکلا مورد استقبال قرار گرفت اما در دستور کار ولسی جرگه قرار نگرفت. کميسيون های دفاع ملی و تماميت ارضی و کميسيون امور داخلی و امنيت طرح جديدی پيشنهاد کردن که به تصويب رسيد. اين طرح بيشتر جنبه نصيحت را دارد. وکلا وظيفه خود را که تصميم گيری است نمی دانند. در همين رابطه من در بخش های مختلف بصورت ماده وار و واضح پيشنهاد کردم که می تواند نخستين گام در استقرار امنيت باشد . بدبختانه ولسی جرگه اين طرح را تصويب نکرد. تا زمانی که ريشه درخت خشونت خشک نشود، شاخه های ديگر رشد خواهد کرد. بايد ريشه های درخت خشونت را خشکاند و شرايط رشد ميکروب را از بين برد. طرح داکتر رمضان بشردوست، نماينده مردم در پارلمان را با هم می خوانيم: مقدمه: درشرايط استثنائی اعمال ، اقدام ، گفتار و کردار استثنائی ضروری است. افغانستان امروز درچنين شرايط قرار دارد و مردم آن بين مرگ و زنده گی ، اميد ونااميدی دست وپا ميزند . برای پيروزی زنده گی برمرگ ومؤفقيت اميد برنااميدی نماينده گان ملت اگر واقعاً از مردم نماينده گی ميکنند و خودرا نزد خالق و خلق مسئول ميدانند بايد تصاميم استثنائی و سرنوشت ساز دربخش های ذيل براساس منافع ملی کشور وقربانی منافع شخصی ، قومی ، تنظيمی ومذهبی اتخاذ و درتطبيق آن اقدامات عاجل و قاطعانه انجام دهند. الف ــ دربخش سياسی : 1 ــ درخواست شورای ملی از رئيس جمهور به منظور اعلان حالت اضطرار مطابق ماده (143) قانون اساسی. 2ــ به تعليق در آوردن فوری وظيفه وزراء، وزرای مشاور، مشاورين ارشد ومشاورين عادی رئيس جمهورو وزراء، معينان، رؤسای کميسونها و ادارات، واليان ، قومندانان امنيه، و ولسوالان که از طرف اداره عمومی مبارزه عليه ارتشا وفساد اداري، اداره عمومی کنترول وتفتيش، څارنوالي، پوليس کشف جرايم مالی وزارت داخله و رياست عمومی امنيت ملی متهم به ارتشا، اختلاس و فسادمالی هستند وسپردن دوسيه آنهابه شخص لوی څارنوال برای تکميل دوسيه درظرف يک ماه و درصورت لزوم ارسال آن مستقيماً به ستره محکمه که بايد درمدت يک ماه حکم خودرا صادر نمايد. 3ــ به تعليق درآوردن فوری وظيفه افراديکه توسط افکارعمومی به غصب دارائی های عامه يا ملکيت های شخصی مردم و قتل افراد بی گناه متهم ميباشند. تأسيس هرچه عاجل اداره جمع آوری شواهد، مدارک واسناد برای محاکمه آنها وهمچنان افرادواشخاص که تحت نام دفاع از رژيم های شاهي، جمهوريت، کمونيسم،اسلام، دمکراسي، قوم، مذهب، لسان و تنظيم دستور قتل افراد بی گناه را دادند و يا قاتلين را را تحت دفاع و حمايت خود قرارداده اند. 4ــ انتشار عاجل ليست اسامی مقامات عالی و غير عالی دولتی که متهم به زرع وقاچاق مواد مخدرهستند وبه تعليق درآوردن فوری وظايف آنها وسپردن دوسيه هايشان به څارنوالی جهت تحقيق و بررسی. 5- اخذ قيمت واقعی زمينهای شير چور و بررسی منابع مالی اعمار اين قصرهای فرعونی. 6- باز کردن عاجل تمام سرکها و راه رو ها وبرداشتن چکهای سفارت ها، انجوها، ملل متحد، هوتل ها، مراکز تجارتی و منازل شخصی شاهزاده گان جنگی و غربی. 7- بستن زندان های شخصی و خارجی. 8- عودت فاميل های مقامات عالی دولتی از کشورهای خارجی به افغانستان در ظرف دوه ماه ودر غير آن ترک وظيفه. 9- فروش اموال غير منقول که اين مقامات در خارج کشور دارند. ب - دربخش نظامی: 1ــ مقرر كردن يك وزير برای رهبری وزارت دفاع و وزارت داخله. 2ــ فراخواندن و بسيج کردن تمام افراد نظامی مسلکی ومجاهدين واقعی و جذب آنها دراردو، پوليس و امنيت ملی الی تأمين امنيت واستقرارصلح وثبات درکشور. 3ــ اجباری ساختن مکلفيت عسکری مطابق ماده (55) قانون اساسی. 4ــ پرورش وسازماندهی افراد استخدام شده در اردوی ملی ( قراردادی ها ) بصورت کوماندوی خاص برای خنثی کردن سازماندهی عمليات تروريستی درخارج ازکشور، دستگيری وانتقال مخفی عاملين آن ودرصورت لزوم ازبين بردن آنها درخارج از کشور. 5ــ منع مطلق ساختن اردوو پوليس قومی تحت نام اردو وپوليس ملی. 6 ــ اکمال اردو وپوليس ملی با تجهيزات مدرن نظامی با کيفيت. 7 ــ منع مطلق امضأ وتسليم گيری مهمات نظامی بی کيفيت توسط مقامات دولتی. 8 ــ منع مطلق تلاشی خانه های افغان توسط نيروهای نظامی خارجی و سپردن اين وظيفه به نيروهای افغانی. 9ــ حذف پول اوپراتيفی واليان و ولسوالان و مصرف اين پول برای پروژه های عام المنفعه. 10- در خواست همکاری سازمانهای استخباراتی جامعه جهاني، بخصوص آمريکا، مستقيماً با سازمان استخباراتی افغانستان. ج ــ دربخش اقتصادی: 1- منع موقت ورود تمام کارگران خارجی در افغانستان و حق اوليت دادن به استخدام کارگران ومتخصصين افغان در تمام بخش های اقتصادی بخصوص کارهای ساختمانی در تمام سطوح. 2- وضع ماليات سنگين به واردات تمام توليدات خارجی که شبيه آن درداخل کشور موجود باشد ولوباکيفيت پائينتربه منظور تشويق و تقويه توليدات داخلی. 3- منع مطلق انتقال دارائی های نقدی منقول در خارج از کشور وسوق دادن آن به سوی سرمايه گذاری داخلی. 4- قطع برق های خانه های شخصي، رستورانها، هوتل ها، مراکز تجارتی در روز و سوق دادن آن به سوی فابريکه های توليدی. 5ــ قطع برق بيست و چهار ساعته و تقسيم عادلانه آن بين تمام مردم. 6- توزيع عاجل زمينهای دولتی يا زمينهای شخصی استملاک شده به سرمايه گذاران بخصوص داخلی برای ايجاد فابريکه های توليدی. 7- تعين معاشات معلولين، معيوبين، متقاعدين، تنقيص شده گان و باز مانده گان شهدا بين (5000) الی (6000) افغانی. 8- تشکيل اداره مستقل برای تثبيت تعداد واقعی مامورين، متقاعدين، اجيران، معلولين وفاميل شهداء. 9- پرداخت اکراميه به مبلغ (60000) افغانی به فاميل مامورين نظامی و ملکی که در دفاع از وطن شهيد ميشوند و مبلغ (40000) افغانی به مجروح شده گان. 10- تعين معاشات کارمندان دولت از اجير تا وزير بين (7000) تا (30000) هزار افغانی. 11- منع اخذ معاش کارمندان دولت از منابع خارجی چون سفارتها، انجوها، ارگانهای سازمان ملل متحد... 12- تعين ماليات مترقی بر معاشات بخصوص بر معاشات مشاورين، انجينران و قرار داديهای خارجی. 13ــ منع ماليات به واردات مواد غذائی اوليه و افزايش ماليات به واردات اجناس لوکس و تجملی. 14 ـ دادن حق اولويت به ساختن بند های ذخيره آب برای زيرکشت بردن دشتها وزمين های لامزروع و توليد برق، به جای دادن حق اولويت به ساختن سرکها. 15- قطع تمام روابط بانکی و مالی جامعه جهانی با بانکهای متهم به همکاری با سازمانهای تروريستی. 16- لغو افزايش قيمت های بخصوص برق، تکت ملی بس ، تعرفه های گمرکی وحق العبور که به تصويب پارلمان نه رسيده باشد. 17- منع فعاليت های اقتصادي، تجارتی و مالی اعضای فاميل رئيس جمهور، وزراء، رؤسای و اعضای پارلمان، واليان و ولسوالان. 18- لغو انجوهای متهم به اختلاس و هيف و ميل پول مردم گرسنه افغانستان. 19- دادن معاش کافی برای امامان مساجد. د - دربخش اداری: 1ـ لغو فوری کميسون اصلاحات اداری و خدمات ملکی و سپردن مسئوليت اصلاحات اداری به معين اداری هر وزارتخانه . 2ـ متوقف کردن عاجل تنقيص مامورين ملکی . 3ـ ثبت اموال ودارائی های منقول و غير منقول کارمندان نظامی وملکی . 4- منع مطلق معرفی افراد درهر بست و رتبه که باشد، توسط رهبران تنظيمي، قومی ومذهبی. 5- استخدام افراد بر اساس تخصص، تجربه و تعهد بعد از اخذ امتحان شفاف توسط کادرعلمی وزارت های مربوطه. ه- دربخش فرهنگی: 1ـ ترويج و تبليغ فرهنگ رسيدن به قدرت و حاکميت توسط رأی مردم، نه توسط جنگ و کشتار مردم. 2ــ ترويج و تبليغ فرهنگ صلح به جای فرهنگ خشونت و انتقام جوی. 3 ــ ترويج و تبليغ فرهنگ تقوا، تعهد و تحمل افکار وعقايد مخالف. 4ــ تشويق و حمايت مالی و معنوی معلمين واستادان مدارس دينی ومکاتب. و ــ در بخش ديپلوماسی : 1ـ ترک مطلق ديپلوماسی سگرت آمريکايی و گوگرد روسی. 2ــ بستن مؤقت سفارتخانه های پاکستان، ايران، هند، روسيه، ازبکستان، ترکمنستان ، تاجکستان و چين و بازنگهداشتن تنها يک قونسولگری شان. 3ــ عدم امضای قراردادهای همکاری های اقتصادي، تجارتی و مالی با کشور های فوق الذکرالی استقرارامنيت و به وجود آمدن يک دولت قدرت مند ومستقل درافغانستان. 4 ــ ايجاد، توسعه و گسترش روابط اقتصادي، فرهنگی وتجارتی باکشورهای اسلامی نسبتاً بيغرض مثل ايندونيزيا ، ماليزيا ... وکشور های آسيايی پيشرفته مثل سينگاپور و کشورهای آمريکای لاتين و افريقايی وهمچنان کشورهای کوچک پيشرفته اروپايی. 5ــ درخواست تبديلی هيئت رهبری سفارت های آمريکا، انگلستان، فرانسه، ايتاليا، هالند، کانادا، دنمارک، سويدن، جاپان، کوريا و ترکيه . 6ــ درخواست تبديلی نماينده سرمنشی سازمان ملل متحد در افغانستان و هيئت رهبری ارگانهای اين سازمان در افغانستان مثل: …UNDP –UNOPS-UNHCR-WFP 7ــ حمايت همه جانبه وقاطع ازاقدامات جامعه بين المللی بخصوص ناتو درجهت تأمين امنيت وثبات.
Saturday, November 18, 2006
فقر عامل روی آوردن مردم افغانستان به گروه طالبان
روزنامه"تایمز" چاپ انگلیس در شماره روز یکشنبه خود به نقل از یک گروه امدادرسانی در افغانستان نوشت: خشكسالی و برداشت ناموفق محصول در افغانستان منجر به گرسنگی و فقر شده كه مردم بخشهایی از این کشور مجبور به پیوستن به گروه طالبان برای زنده ماندن شده اند.
در بخشی از این گزارش آمده است: در شرایطی كه كمبود غذا به شدت افزایش یافته و صدها هزار کودک در آستانه گرسنگی هستند، پذیرش پیشنهاد ماهیانه 100 دلار برای پیوستن به طالبان به معنای آن است كه مردم فقیر افغانستان راه دیگری برای زنده ماندن ندارند.
گفتنی است که مدتی قبل ژنرال "ریچاردز" فرمانده کل نیروهای ناتو در افغانستان هشدار داد در صورتی که جامعه بین المللی به تعهدات خود در زمینه بازسازی افغانستان عمل نکند بیش از 70 درصد از مردم این کشور از طالبان حمایت خواهند کرد.
Wednesday, November 15, 2006
خنده کنید که خودشان همه خنده گرفته!
حامد کرزی مدال غازی امان الله خان را روی سينه جنرال نيروی بحری آمريکا جيمز جونز، فرمانده ناتو در افغانستان ميزند. چرا اين تصوير اينقدر خنده دار است؟ حدس بزنید
* آيا برای اين است که امان الله خان را در افغانستان به عنوان سمبول دفاع ازاستقلال از انگلستان و مبارزه با استعمار و اشغال کشور می شناسند؟
* يا برای اينکه روحانيون مرتجع که مخالف اصلاحات امان الله خان بودند بويژه در مورد زنان و معارف و ساير اصلاحات مدنی که قدرت آن ها و حاکميت قوانين شرحی را در خطر قرار ميداد، و نيز رهبران قبايل و سرداران مزدبگير ديگر با استعمار غرب متحد شدند تا امان الله را از حکومت به زير بکشند؟ و حالا فرمانده جونز و روسايش و رسانه هايش با ملت افغانستان طوری برخورد ميکنند که گويا اين ملت هرگز نامی از ملت و دولت نشنيده بود؟
* يا به خاطر اين که کرزی، اصطلاح عروسک دست نشانده را کم کم از فرهنگ سياسی بيرون کرده و در کشورهای جهان سوم و گرفتار مداخلات خارجي، به جويندگان خوشبختی می گويند ,ميخواهی کرزی ما, بشوي؟
* يا به خاطر اينکه مدال درست در همان هفته ای به سينه فرمانده ناتو نصب شد که بين 60 تا 85 شهروند غيرنظامی - بخش بزرگی زن و کودک - نيروهای ژنرال جونز فقط درجريان يک عمليات يعنی بمباران ممتد و 4 ساعته خانه های مردم کشته شدند و همين فرمانده جونز گفت بابا ببخشيد، با طالبان می جنگيديم،خسارت جانبی, بود؟ يا به خاطر اينکه در همان هفته عکس های سربازان فرمانده جونز در آلمان منتشر شد که در حال شوخی های رکيک با جمجه های افغان ها عکس يادگاری می گرفتند و اخلاق جنگ و اشغال را به نمايش می گذاشتند؟
Saturday, November 11, 2006
اروپایان برخوردی غیر انسانیتری را با پناهجویان پیشه کرده اند
روز 27 سپتامبر 2006 ، رسانههای ترکيه خبر تکاندهندهای را منتشر کردند. 40 پناهجو که از
کشورهای فلسطين، لبنان، تونس، الجزاير و عراق، خود را به شهر استانبول ترکيه رسانده
بودند از طريق قاچاق خود را با يک کشتی به يکی از جزاير مرزی يونان رساندند، اما به محض
اين که اين پناهجويان قصد ورود به اين جزيره را داشتند توسط پليس مرزی يونان دستگير
شدند. پليس مرزی اين پناهجويان را دستگير و بلافاصله با يک قايق پليس دريايی آنها را به
ترکيه برمیگرداند. اين قايق حوالی ساعت 4.30 به سواحل شهر ازمير نزديک میشود. در اين-
جا پليس دستبندهای اين پناهجويان را باز میکند و آنها را در سيصد چهارصد متری ساحل به
دريا میريزد.
يکی از روستائيان با صدای فريادهای کمک که از دريا شنيده میشود، از خواب میپرد و به
پاسگاه ژاندارمری خبر میدهد. ژاندارمها با قايق وارد دريا میشوند و با انسانهايی که در حال
غرق شدن بودند مواجه میگردند.
31 نفر از اين پناهجويان را نجات میدهند. اما 6 نفر از پناهجويان غرق و سه نفر ديگر
مفقودالاثر میشوند.
جندی قبل یکی از نهاد های غربی در کابل مبلغ نیم میلیون دالر امریکائی را جهت کمپاین های تبیغاتی اختصاص داد که هدف ان دلسرد کردن افغانها از رفتن به اروپا میباشد. این اقدام زمانی صورت میگیرد که وضعیت افغانستان رو به وخامت میگراید.
کشورهای فلسطين، لبنان، تونس، الجزاير و عراق، خود را به شهر استانبول ترکيه رسانده
بودند از طريق قاچاق خود را با يک کشتی به يکی از جزاير مرزی يونان رساندند، اما به محض
اين که اين پناهجويان قصد ورود به اين جزيره را داشتند توسط پليس مرزی يونان دستگير
شدند. پليس مرزی اين پناهجويان را دستگير و بلافاصله با يک قايق پليس دريايی آنها را به
ترکيه برمیگرداند. اين قايق حوالی ساعت 4.30 به سواحل شهر ازمير نزديک میشود. در اين-
جا پليس دستبندهای اين پناهجويان را باز میکند و آنها را در سيصد چهارصد متری ساحل به
دريا میريزد.
يکی از روستائيان با صدای فريادهای کمک که از دريا شنيده میشود، از خواب میپرد و به
پاسگاه ژاندارمری خبر میدهد. ژاندارمها با قايق وارد دريا میشوند و با انسانهايی که در حال
غرق شدن بودند مواجه میگردند.
31 نفر از اين پناهجويان را نجات میدهند. اما 6 نفر از پناهجويان غرق و سه نفر ديگر
مفقودالاثر میشوند.
جندی قبل یکی از نهاد های غربی در کابل مبلغ نیم میلیون دالر امریکائی را جهت کمپاین های تبیغاتی اختصاص داد که هدف ان دلسرد کردن افغانها از رفتن به اروپا میباشد. این اقدام زمانی صورت میگیرد که وضعیت افغانستان رو به وخامت میگراید.
حق پناهندگی سياسی، حق همه پناهندگان است. بايد از اين حق دفاع کرد!
صندوق حمایت از كودكان سازمان ملل متحد (یونیسف) اعلام كرد كه خشكسالی و قحطی بیش از 2 میلیون و 500 هزار نفر از مردم افغانستان از جمله دهها هزار کودک را در معرض خطر جدی قرار داده است.
یونیسف روز سهشنبه با درخواست یک کمک اضطراری 3 میلیون و 800 هزار دلاری هشدار داد که دهها هزار کودک و نوجوان در افغانستان با كمبود آب و غذا مواجه شدهاند و تغذیه ناقص، انواع بیماریها را در این کشور رایج کرده است.
یونیسف گزارش داد که خشكسالی و كمبود مواد غذایی مناطق شمال، شمال شرقی و جنوب افغانستان را در بر گرفته و بیش از 20 هزار خانواده را به کمکهای بشردوستانه محتاج كرده است.
در بخشی از گزارش یونیسف آمده است که از هر یک هزار کودک در افغانستان 600 کودک قبل از رسیدن به 5 سالگی بر اثر بیماریهای مختلف جانشان را از دست می دهند.
Wednesday, November 08, 2006
دولت در چنگ مافیا شخصی
یکی از دلایل عمده یی که دولت افغانستان و حامیان بین المللی شان نتوانسته اند بر چالش های مانند بی امنیتی و فساد اداری فایق آیند، مخالفت ها و گروه بندی ها میباشد.
این یک پدیده جدید در عرصه سیاسی افغانستان نمیباشد. یکی از دلایل عمده فروپاشی دولت های قبلی دسته بندی های داخلی شان میباشد. تجربه هم شاهد این است که با نفوذ خارجیان در سیاست گزاری های افغانستان تنش ها و تنظیم سازی ها قوی تر میشود. یکی از سیاست های دیرین خارجیان در افغانستان، ساختن بدیل مهره های سیاسی دربرابر مهره های موجود درنظام میباشد. در این میان بیشتر قانون صدمه میبیند. با استناد به قانون اساسی افغانستان، باید کمیسیون مستقلی ایجاد گردد تا با فساد اداری و ارتشا مبارزه نماید. این کمیسیون ایجاد گردیده است .اما عزت الله واصفی رئیس این کمیسیون در باره امکانات و صلاحیت های آن ميگوید " تا آخرین دروازه های این دولت فساد اداری وجود دارد. ما هم بر انکشاف تشکیل اساسی کمسیون مبارزه با ارتشا کارکرده ایم . فعلا 84 نفر کارمند داریم قراراست که با 800 نفر کارمند این اداره را تکمیل کنیم و درضمن می خواهیم که این اداره قوت قانونی خود را دریابد" واصفی ادامه داد "مابرای تان نمی توانیم بگوییم که کی چه کاره است و چه کرده است اما زمانیکه خطا وفساد مرتکب گردد ما به تعقیب اش خواهیم رفت ، درصورتی که ما نیرو وتوانش را داشته باشیم که نداریم. درحالیکه به اساس قانون اساسی این قدرت را داریم."
این تنها مشکل واصفی نیست، ادارات دولتی دچار ابهاماتی صلاحیتی و کاری میباشند. واصفی، رئیس کمسیون مبارزه با ارتشا می گوید " ما می خواهیم که این اداره مبنی بر قانون ارگان تکمیلی باشد که تنها وظیفه ما ساختن پرونده نباشد، ما باید بتوانیم باالمقطع ودرهمان زمانی که فسادی صورت می گیرد ودست های درآن دخیل است ، صلاحیت دستگیری آنهارا باید داشته باشیم تا آنها به مراکز قضا سپرده شود وعدالت تطبیق گردد. مادرآن صورت می توانیم که جلو فساد را بگیریم." هر نهاد دولتی ویا مستقل، خواهان صلاحیت های بیشتری بوده واز مداخله نهاد های دیگرشاکی میباشد.
و چرا قدرت جویی یکی از خصلت های مقامات دولتی است؟ گل رحمن قاضی، استاد حقوق وعلوم سیاسی دانشگاه کابل "اگر ازبیرون آمده اند یا ازداخل، برروابط خود متکی هستند وازهمان موقف موضعگیری می کنند. مساله عام کشور به جای مانده وفساد روز به روز گسترش می یابد . بی تفاوتی هم بیشتر شده وبه همان لحاظ مردم جامعه ما متاثروناامید می گردند."
یکی از پدیده های دیگری که در داخل دولت دیده میشود این است که مقامات ارشد از شیوه کار و صلاحیت های ادارات دیگر،به حد کافی چیزی نمیدانند. جنرال عبدالهادی خالد، معین امنیتی وزارت داخله
" من فکر می کنم ، تاکه نظام، سیستم هایش را موافق به قانون وایجابات زمان عیار نکند، ما به جایی نمی رسیم. صد (ها) اداره ساختن کارها و وظایف را به ابهام وسردرگمی مواجه می کند"
در این میان ما مناسبات میان وزارت امور داخله و کمیسیون مستقل مبارزه با فساد و ارتشا را مورد بازدید قرار داده ایم. واصفی، رئیس کمیسیون مبارزه باارتشا مدعی است که در وزارت داخله فساد به پیمانه وسیعی وجود دارد واین کمیسیون پرونده ای را علیه سرقت 150 عراده موتر پولیس، تهیه نموده است: " من می خواهم یک مثال بدهم که دریکی ازارگانها انجام یافته است تا رئیس این ارگان بفهمد که قانون درمملکت یعنی چه! فکرمی کنم که ازرادیوی شما ویا ازرادیوهای دگر مثل رادیو آزادی نشر شد که دروزارت داخله 150 موتر که دوستان خارجی کمک کرده، گم است. مواردی دگرفساد و رشوت دراین اداره را ما پیدا نمودیم . ما هیاتی را به وزارت داخله فرستادیم ولی وزیر داخله اجتناب ورزید تابا هیات دیدارکند. هیات ما سه روز پی درپی رفت وآمد کرد ولی جناب وزیربالاخره آنها را ازخود رد کرد وگفت که ما درداخل ارگان خود دیپارتمنت مبارزه با فساد اداری را داریم. وشما حق وصلاحیت بررسی را ندارید. این ادعای واصفی از طرف وزارت داخله رد میگردد. جنرال خالد معین امنیتی وزارت داخله میگوید: اول اینکه همچو دستبردی دروزارت داخله رخ نداده است. دوم اینکه وزارت داخله همچو کمکی را ازجامعه جهانی دریافت نکرده است. و سوم اینکه وزارت داخله نهاد بررسی ونظارت برتخلف های داخلی را دارد که در همکاری با حارنوالی، قضایایی دستبرد را پی گیری میکند " ببینید ما ریاست عمومی جنائی داریم که مبارزه با ارتشا وفساد اداری وظیفه اش است. ولی دولت یک اداره دگرایجاد کرد. حارنوالی هم وظیفه اش چنین است. مشخصا، درحال حاضر حارنوالی با اداره ای که ما برای مبارزه با فساد اداری وکنترول عملکرد پولیس ایجاد کرده ایم که بنام امورداخلی یادمی شود ، باهم کارمی کنند."
واصفی رئیس کمیسیون مبارزه با ارتشا وفساد اداری شخص وزیر داخله، ضرار احمد مقبل را متهم به کتمان حقیقت مینماید و اضافه می کند که این عمل او دلالت بر همکاری با دزدان میکند " باتاسف باید گفت که بزرگترین ارگانی که مبتلا به فساد است، وزارت داخله می باشد. وزیر داخله رهبری این وزارت را دارد وشما هم پیشتر از رهبران یاد کردید، درآن جای شک نیست. وقتی که وزیرخودش مکلف به رعایت قانون باشد، ما گفته نمی توانیم که در اداره اش فساد است. ولی اگروزیرمملکت ازقانون سرپیچی می کند، پس او آلوده است ویا بی کفایت است. اما درهردوصورت باید او مجازات شود."
واما درمقابل این اتهام، وزارت داخله عزت الله واصفی را متهم به فساد، سرقت، قانون شکنی و قاچاق میکند. جنرال عبدالهادی خالد معین امنیتی وزارت داخله : " اگر واصفی صاحب این گونه نظر داشته باشد، او خلاف قانون اساسی گپ می زند. واقعا ، او نه تنها که قانون را تطبیق نمی تواند بلکه او قانون را ضعیف وذلیل می کند. مثلا ازکابل یک مثال می گویم. آیا شما مشکوک هستید که عصمت الله دولتزی رئیس پولیس کابل سمتش را خریده باشد؟ کسی که شب وروز درخدمت مردم است وهمیشه می تپد. او چرا این چوکی را بخرد؟ بازببینید پشت واصفی صاحب هم می گفتند، مثلا تیلی که ازایران آمد ودرغزنی متوقف شد . واصفی صاحب می خواست که آن راشخصی بفروشد ویافروختند وگپ زدند. ولی ما هیچ وقت نگفته ایم که واصفی آن تیل را دقیقا دزدیده است. تاکه قانون نگوید. اگر انها مستند حرفی دارد ، نباید آن را دریغ کند، بلکه به حارنوالی بسپارد."
واصفی ازعدم داشتن صلاحیت کافی برای پیگرد متخلفین شکایت کرده و درمورد وزیرداخله چنین می گوید:
" اگر اداره مبارزه با ارتشا و فساد به شکلی که درسائر کشورها ست می بود، مثلی که هفته پیش دربنگلادیش سه وزیر به قضا سپرده وبندی شد ، این وزیر(وزیر داخله) را من بندی می کردم. یک ثانیه برایش وقت نمی دادم. این اداره دندان وعضله ندارد وقانون هم دریک مملکت شمشیراست وعدل است . گاهی باید عدل را تطبیق کنیم وگاهی کسی که اگر سرکشی می کند باید باشمشیرگردن زد."
اما در نهایت امر وزارت داخله می پذیرد که فساد دراین اداره وجود دارد ولی به گفته معین امنیتی ، تلاش برای مبارزه با فساد ادامه دارد "من ازبودن فساد دروزارت داخله انکار نمی کنم. دروزارت ما فساد بوده ودرحال حاضرهم باقی است ولی ما تلاش داریم که بافساد مبارزه وآن را محو کنیم. واینکه واصفی سند دارد، چرا سندش را نمی کشد؟ ازبرای خدا!"
با استناد بر گزارش اسوشیتد پرس عزت الله واصفی ریئس کمیسیون مبارزه با ارتشا متهم به قاچاق مواد مخدر درامریکا شده بود و مدت سه سال را در زندان نیوادا سپری نموده است. واصفی فروش مواد مخدر را رد نموده گفت که خانمش آن زمان از مواد مخدر استفاده میکرد و پولیس یک مقدار مواد را در خانه آنها پیدا نموده بود.
مخالفت این دو نهاد، با هم دیگر منجر به ادامه فساد، رشوه و سو استفاده از قدرت میگردد. در این میان روحیه ستیزه جویی قوت میگیرد، طوری که شاهد بودیم وزیر داخله، چندی پیش از طرف مجلس ملی نیز استجواب گردیده بود. احمد شاه اچگزی وکیل درولسی جرگه می گوید:" اگر وزیرداخله مشکلات را دور نکند، موادمخدر وقاچاق آن راجلوگیری نکند وازحملات تروریستی وانتحاری جلوگیری نکند، تمام منافع ملت واصول زیر پاشده ومردم مجبور می گردد که بگوید بعدازین استیضاح می کنیم ودوباره رای اعتمادرا ازوی می گیرم . به دلیل اینکه شما کارنمی کنید."
ولی وزارت داخله ، استجواب ضرار احمد مقبل را ازسوی مشرانوجرگه ، یک برخورد شخصی و سلیقه یی میپندارد "اگر استیضاح می شویم ویا هر جزای که ما را می دهد، ما تردید نداریم واین خط عمل ما خواهد بود. وزیرما این پالیسی اش است که باید پولس به یک موسسه ملی غیر جانبداروخدمتگاربه ملت افغانستان تبدیل شود. هر جزای که برما وضع می کنند، ما باکی نداریم . ما آن را برخورد شخصی ویا گروه خاصی خواهیم دانست. ولی قانون اساسی هرگز مارا جزا نخواهد داد. قانون اساسی همین چیزی را ازما می خواهد که مامی کنیم."
همچو روحیه رفته رفته منجر به بوجود امدن گروه ها در داخل دولت میگردد که از یک دیگر در مقابل مخالفین ایدولوژیک حمایت مینماید. در اینجا منظور ایجاد جبهه های سیاسی نیست که در داخل مجلس ملی شکل می گیرد. بلکه ایجاد گروه های مافیایی در داخل دولت به اساس مخالفت با روند ها و سیاست های معین دولتی میباشد. رزاق مامون نویسنده وتحلیلگر چنین می گوید:" وزارتخانه ها بیشتر ساخت وبافت مافیای را به خود گرفته است. دلیلش این است که همه چیزدرغیاب قانون انجام می گیرد. وقتی که ما درغیاب قانون می گوییم ، یعنی اینکه قانون ازروی کاغذ وارد زندگی نمی گردد. این مسائل پیش می آید وازکنترول دولت بیرون است. کل دولت را که شما می بینید نهایتا سه صد ویا چارصد نفر هستند. مثلا درشیرپور همه اش یکدست بودند. زمین های شیرپوررا هم نفرپادشاه، هم پشتون، هم تاجک وهم هزاره گرفتند ومیان خود تقسیم کردند. درآنجا هیچ کسی باهم اختلاف نداشتند، بلکه مشارکت ملی بود. وقتی که پای فساد درمیان است هیچ جهادیی با تکنوکراتی وهیچ تکنوکراتی با جهادیی اختلاف ندارد."
فساد و سؤاستفاده معیاری برای تفاهم میان اشخاص بلند رتبه دولت پنداشته می شود. مصلحت اندیشی و چشم پوشی نهاد های دولتی از کارکرد یک تعداد کارمندان بلند رتبه و ستیزه جویی بیجا در مقابل یک تعداد دیگر، گواه روشنی است برعدم موجودیت قانون درکشور.
Monday, November 06, 2006
letters to radio stations
letters to afghan local radio ttp://afghanlocalradio.blogspot.com/ is now also availble in russian http://trochania.livejournal.com/. it's a collection of letters sent to radio stations across afghanistan. it talks about communication and the use of radio.
saddam's village was bombed
NATO set a search and destroy operation in the Tagab valley, 70 km from the capital. The battle broke out while an alliance convoy was attacked during the insurgents’ hunt in the area.
According to the primary reports there are more than ten dead. NATO planes were called in to support the ground troops at the height of the fighting, which continued as evening fell. This is the first time villagers die in Tagab in the last five years. More than 3,100 people have been killed so far this year.
I was in Tagab two years ago to set up a community radio station. it’s a beautiful valley with a lot of water and fruitful orchards. There is very little sign of reconstruction. The 70km road takes four hours. There is one high school for a population of 70000 stretched across several long valleys. It’s the destination of choice for newly graduated medicine students; they get to do a lot of practice on patience since there is hospital.
Dawlat khan and his wife, both former nurses in Kabul, has returned and set up a clinic in Tagab. They business is blooming.
I went to tagab with a good friend Hugo. We were received very warmly. An old man in a very sincere voice told us “radio is not what we need, but we appreciate your good intentions” after doing some research we found out he was right.
We spent the night in a pomegranate orchard, surrounded by five meter high mud walls. The cranky big wooden door couldn’t stop playing the sound. Our hosts were constantly checking on so we are comfortable.
They had very simple life and nothing from the government. Justice is enforced by tradition.
UK defence chiefs have sent a parachute regiment battalion to Afghanistan. this is the first time that British paratroopers have jumped into action since the Suez conflict 50 years ago.
Top British diplomats warned last week that a planned assault on opium producers was likely to result in heavy fighting.
Therefore, military planners have drawn up a contingency plan in which a parachute battalion would jump from six Hercules C-130 transport aircraft to reinforce British Royal Marines in Afghanistan.
Saddam is my cousin and he is 13 years old (see the photos below) he is from Tagab. There are 12 people in his family including two aunts whose husbands died in the wars. To be frank one of them is still alive and in jail. He was trafficking drugs to iran ten years ago when he was caught and sentenced to life time jail.
The grandpa is old and spends most of his time in the orchard, but the trees are dieing out because of the drought. He practically almost produces nothing. Saddam’s grandpa is deaf, he lost his hear when a soviet artillery shell his room.
Saddam’s dad is in Iran trying to make a living. In the last five years he has returned several times in the hope to find something to do in Kabul or Tagab, but luck didn’t come with him.
Saddam decided to make things a little bit better for his family. He cut off the orchard and started growing poppy. This went really well and he made some money. Saddam has a serious problem now, NATO has bombed his village and they are planning to return to destroy his crop.
According to the primary reports there are more than ten dead. NATO planes were called in to support the ground troops at the height of the fighting, which continued as evening fell. This is the first time villagers die in Tagab in the last five years. More than 3,100 people have been killed so far this year.
I was in Tagab two years ago to set up a community radio station. it’s a beautiful valley with a lot of water and fruitful orchards. There is very little sign of reconstruction. The 70km road takes four hours. There is one high school for a population of 70000 stretched across several long valleys. It’s the destination of choice for newly graduated medicine students; they get to do a lot of practice on patience since there is hospital.
Dawlat khan and his wife, both former nurses in Kabul, has returned and set up a clinic in Tagab. They business is blooming.
I went to tagab with a good friend Hugo. We were received very warmly. An old man in a very sincere voice told us “radio is not what we need, but we appreciate your good intentions” after doing some research we found out he was right.
We spent the night in a pomegranate orchard, surrounded by five meter high mud walls. The cranky big wooden door couldn’t stop playing the sound. Our hosts were constantly checking on so we are comfortable.
They had very simple life and nothing from the government. Justice is enforced by tradition.
UK defence chiefs have sent a parachute regiment battalion to Afghanistan. this is the first time that British paratroopers have jumped into action since the Suez conflict 50 years ago.
Top British diplomats warned last week that a planned assault on opium producers was likely to result in heavy fighting.
Therefore, military planners have drawn up a contingency plan in which a parachute battalion would jump from six Hercules C-130 transport aircraft to reinforce British Royal Marines in Afghanistan.
Saddam is my cousin and he is 13 years old (see the photos below) he is from Tagab. There are 12 people in his family including two aunts whose husbands died in the wars. To be frank one of them is still alive and in jail. He was trafficking drugs to iran ten years ago when he was caught and sentenced to life time jail.
The grandpa is old and spends most of his time in the orchard, but the trees are dieing out because of the drought. He practically almost produces nothing. Saddam’s grandpa is deaf, he lost his hear when a soviet artillery shell his room.
Saddam’s dad is in Iran trying to make a living. In the last five years he has returned several times in the hope to find something to do in Kabul or Tagab, but luck didn’t come with him.
Saddam decided to make things a little bit better for his family. He cut off the orchard and started growing poppy. This went really well and he made some money. Saddam has a serious problem now, NATO has bombed his village and they are planning to return to destroy his crop.
Sunday, November 05, 2006
Tuesday, October 31, 2006
where is afghan policy leading?
Meghan O'Sullivan is the most senior Bush Administration official handling Afghanistan policy. It was learned that O'Sullivan didn't know what the Durand Line was. This stuns me … If she wasn't familiar with this basic point. the issue was brought up in a meeting between an Afghan expert and O’Sullivan. O'Sullivan is a deputy national security adviser in the Bush White House.
After Iraq, Afghanistan is the most profound foreign policy mess the Bush Administration faces. Five years after US forces chased the Taliban out of Kabul, the Taliban are resurgent, adopting tactics used by Iraqi rebels. The central government of President Hamid Karzai remains weak and cannot provide security or basic services to its people. Reconstruction has slowed dramatically.
Poppy cultivation has exploded. Tensions between Afghanistan and Pakistan are affecting the military campaigns against the Taliban and Al Qaeda. And the consensus among Afghanistan experts is that many Afghans, seeing little direct benefit from the lagging reconstruction efforts, have lost faith in the US-backed government. According to recent Congressional testimony by Barnett Rubin, a New York University professor who has advised the United Nations on Afghanistan, a former Afghan minister recently said, "The conditions in Afghanistan are ripe for fundamentalism."
Yet George Bush has no senior-level official responsible for policies and actions in Afghanistan. "The situation is worsening," notes former Deputy Secretary of State Richard Armitage. "We have to have someone in government responsible for the whole picture--military, economic assistance and political.
There's a nexus between each. But there's not one person in the government designated to be in charge of that nexus. It could be the ambassador. It could be someone else--if they have resources and clout and accountability. But this Administration has not been keen on accountability."
O'Sullivan is an icon of how the US handles one of the most important foreign policy issues.
She has a US security approach to the issue. she neither has the resources nor the talent to speed up the reconstruction, she is not making the policy but pursuing the “security agenda”. She is neither a neocon nor an ideologue.
She has even earned the suspicion of conservatives for having proposed engaging with Iran and for suggesting--before 9/11--that it is unproductive to brand a state a "rogue regime." The problem is that O'Sullivan, who is in her mid-30s, is not an expert.
It has been a year and a half since the Bush Administration had a major player covering Afghanistan. That was Zalmay Khalilzad, an Afghan-American named ambassador to Afghanistan and a special presidential envoy in 2003. He was well schooled in the nation's history and culture and its internecine conflicts.
In 2002, as a special envoy, he oversaw the loya jirga that led to the establishment of a government there. He later negotiated with regional Afghan leaders. "He would routinely jump into a car and go over to Karzai's office to give him marching orders, for good or bad," says a Congressional aide who witnessed such occasions. A neocon advocate of the Iraq War and a disciple of Dick Cheney and Paul Wolfowitz, Khalilzad had direct lines into the White House and the Pentagon. In March 2005 he was named US ambassador to Iraq.
Khalilzad was replaced by Ronald Neumann. Neumann lacked the standing of
Khalilzad. "He tries, but he's not able to get stuff done," Rubin says. "He does not have the clout. When I ask him for something difficult, he says, 'It will never get through the bureaucracy.'"
Until this past March, Maureen Quinn, who had been US ambassador to Qatar, was the State Department's coordinator for Afghanistan. But she, too, did not wield much influence. After she left the post the Administration appointed no successor. Instead, her duties were split among four State Department officials: Richard Boucher, the Assistant Secretary of State for South and Central Asian Affairs, and three of his deputies. But Boucher's bureau is responsible for thirteen countries, including Pakistan, India and Kazakhstan. The Afghanistan and Central Asia brief was added to his bureau only this past February.
"The coordination issue has been up in the air for some time," says Ali Ahmad Jalali, a former Afghan interior minister, "and there is less money now. And the country is facing the consequences."
In Washington the bottom line in dollars usually represents the bottom line in policy, and US funding for reconstruction and security assistance in Afghanistan has been on the decline. From fiscal year 2005 to the next, it fell from $4.3 billion to $3 billion. The Administration's request for 2007 funding is $1.2 billion. Of that only about $800 million is tagged for reconstruction and development. "You can't rebuild a country for $1 billion," notes a senior Democratic staffer in the Senate. "To me it says we're just going to hope that things get better without making the necessary commitment."
The decline in funding coincides with the worsening situation. The Afghan wound is bleeding worst and worst, yet the serum is getting cut off.
On the policy side the administration is seeking an alternative to nation building. Senate majority leader Bill Frist recently said that the Taliban and their allies ought to be brought into the government.
This practically means the end of Afghanistan. Fortunately his office later claimed he had meant to refer only to tribal Afghans possibly sympathetic to the Taliban.
But Karzai proceeded and offered, several times, the Fugitive Taliban leader Mullah Omar peace talks.
Instead, the one-eyed leader with a $10 million U.S. bounty on his head has repeated his threat to prosecute Karzai in an Islamic court for the "massacre" of Afghans.
"There can be no talks with the Afghan puppet government in the presence of foreign occupying forces. Hamid Karzai and his colleagues should first free themselves from the slavery of foreign infidels and then invite us for negotiations." Tayyab Agha said by satellite phone from a secret place.
Mullah Omar is now the strongest he has ever been and negotiating with terrorists when they are strong is not easy. Opine anti-terrorism experts like Pierre de Bousquet de Florian, director of the DST, France's lead counter-terrorism agency, have detected ‘a new flow’ of militants heading to Afghanistan, according to a report in the Los Angles Times.
The expert view is that these militants see a ‘clearer battleground and a wealth of targets’ in Afghanistan these days five years after the Taliban was
thrown out of the country in a war that signalled the beginning of a long global battle.
not only is there no one at the helm of the under funded policy; the Bush Administration has been unable to forge a consistent approach to the critical issue of Pakistan and the Taliban. In June Ambassador Neumann sidestepped a question about whether Pakistan was supporting the Taliban. In August Gen. John Abizaid, commander of the US Central Command, said that he "absolutely does not believe" that Pakistan has been colluding with the Taliban. But in
September Marine Gen. James Jones, the Supreme Allied Commander of NATO, which has just assumed command of the counterinsurgency campaign in Afghanistan, told a senate committee that it was "generally accepted" that the Taliban maintain
their headquarters in Quetta, the capital of Pakistan's Baluchistan Province.
This naturally suggests that Pakistan--or elements within its government--is assisting the Taliban. (On October 7 Pakistani police arrested more than forty Taliban suspects, but said they had nabbed no significant Taliban.)
How should the Bush Administration deal with the thorny matter of Pakistan and the Taliban?
As a sign of confession the administration remained silent, in spite President Karzai and Nato commanders apprehension and concerns, after the controversial armistice between Taliban and Pakistan in North Waziristan.
The Afghanistan desks at the State Department and the National Security Council ponder this and other issues daily, but nongovernmental Afghanistan watchers say they see few, if any, signs that senior Administration officials are fully grappling with this dicey subject and the other challenges of Afghanistan.
the policy decision is falling in the hands of the three- and four-star American generals on the ground. Since the diplomats recycle through and have no experience in the area. “Everyone in the region assumes that the United States is not serious about succeeding in Afghanistan.” Says Rubin.
former career foreign service officer who was ambassador to Pakistan, notes,
"In 2004 I saw a huge surge of interest in the White House, with the President
getting directly involved. Now I see less interest. I feel less hopeful.
People coming back from Afghanistan are not optimistic." Richard Lugar, Republican chair of the Senate Foreign Relations Committee, recently said at a hearing that the problems in Afghanistan have "become so daunting that there is a feeling, not of confusion or frustration, but of almost general despair."
As part of the despair moves Karzai has written to influential ethnic Pashtun politicians in Pakistan asking for their support to stem a growing Taliban insurgency. The letters was sent to Maulana Fazal-ur-Rehman, leader of the opposition in Pakistan's National Assembly. Fazal-ur-Rehman is the father of Taliban and a leading pro-Taliban cleric.
In September George W. Bush brought Karzai and Musharraf to Washington for a dinner together. With the two bickering in dueling CNN interviews over the Taliban matter, Bush remarked, "It will be interesting for me to watch the body language of these two leaders to determine how tense things are." (Referring to that comment, Armitage exclaims, "I didn't believe it. This is not a high school football game.") There was no immediate indication Bush achieved much during the meal. But the day before, the President told Karzai, "I know there are some in your country who wonder whether or not America has got the will to do the hard work necessary to help you succeed. We have got that will."
Perhaps. But no one to do the work.
After Iraq, Afghanistan is the most profound foreign policy mess the Bush Administration faces. Five years after US forces chased the Taliban out of Kabul, the Taliban are resurgent, adopting tactics used by Iraqi rebels. The central government of President Hamid Karzai remains weak and cannot provide security or basic services to its people. Reconstruction has slowed dramatically.
Poppy cultivation has exploded. Tensions between Afghanistan and Pakistan are affecting the military campaigns against the Taliban and Al Qaeda. And the consensus among Afghanistan experts is that many Afghans, seeing little direct benefit from the lagging reconstruction efforts, have lost faith in the US-backed government. According to recent Congressional testimony by Barnett Rubin, a New York University professor who has advised the United Nations on Afghanistan, a former Afghan minister recently said, "The conditions in Afghanistan are ripe for fundamentalism."
Yet George Bush has no senior-level official responsible for policies and actions in Afghanistan. "The situation is worsening," notes former Deputy Secretary of State Richard Armitage. "We have to have someone in government responsible for the whole picture--military, economic assistance and political.
There's a nexus between each. But there's not one person in the government designated to be in charge of that nexus. It could be the ambassador. It could be someone else--if they have resources and clout and accountability. But this Administration has not been keen on accountability."
O'Sullivan is an icon of how the US handles one of the most important foreign policy issues.
She has a US security approach to the issue. she neither has the resources nor the talent to speed up the reconstruction, she is not making the policy but pursuing the “security agenda”. She is neither a neocon nor an ideologue.
She has even earned the suspicion of conservatives for having proposed engaging with Iran and for suggesting--before 9/11--that it is unproductive to brand a state a "rogue regime." The problem is that O'Sullivan, who is in her mid-30s, is not an expert.
It has been a year and a half since the Bush Administration had a major player covering Afghanistan. That was Zalmay Khalilzad, an Afghan-American named ambassador to Afghanistan and a special presidential envoy in 2003. He was well schooled in the nation's history and culture and its internecine conflicts.
In 2002, as a special envoy, he oversaw the loya jirga that led to the establishment of a government there. He later negotiated with regional Afghan leaders. "He would routinely jump into a car and go over to Karzai's office to give him marching orders, for good or bad," says a Congressional aide who witnessed such occasions. A neocon advocate of the Iraq War and a disciple of Dick Cheney and Paul Wolfowitz, Khalilzad had direct lines into the White House and the Pentagon. In March 2005 he was named US ambassador to Iraq.
Khalilzad was replaced by Ronald Neumann. Neumann lacked the standing of
Khalilzad. "He tries, but he's not able to get stuff done," Rubin says. "He does not have the clout. When I ask him for something difficult, he says, 'It will never get through the bureaucracy.'"
Until this past March, Maureen Quinn, who had been US ambassador to Qatar, was the State Department's coordinator for Afghanistan. But she, too, did not wield much influence. After she left the post the Administration appointed no successor. Instead, her duties were split among four State Department officials: Richard Boucher, the Assistant Secretary of State for South and Central Asian Affairs, and three of his deputies. But Boucher's bureau is responsible for thirteen countries, including Pakistan, India and Kazakhstan. The Afghanistan and Central Asia brief was added to his bureau only this past February.
"The coordination issue has been up in the air for some time," says Ali Ahmad Jalali, a former Afghan interior minister, "and there is less money now. And the country is facing the consequences."
In Washington the bottom line in dollars usually represents the bottom line in policy, and US funding for reconstruction and security assistance in Afghanistan has been on the decline. From fiscal year 2005 to the next, it fell from $4.3 billion to $3 billion. The Administration's request for 2007 funding is $1.2 billion. Of that only about $800 million is tagged for reconstruction and development. "You can't rebuild a country for $1 billion," notes a senior Democratic staffer in the Senate. "To me it says we're just going to hope that things get better without making the necessary commitment."
The decline in funding coincides with the worsening situation. The Afghan wound is bleeding worst and worst, yet the serum is getting cut off.
On the policy side the administration is seeking an alternative to nation building. Senate majority leader Bill Frist recently said that the Taliban and their allies ought to be brought into the government.
This practically means the end of Afghanistan. Fortunately his office later claimed he had meant to refer only to tribal Afghans possibly sympathetic to the Taliban.
But Karzai proceeded and offered, several times, the Fugitive Taliban leader Mullah Omar peace talks.
Instead, the one-eyed leader with a $10 million U.S. bounty on his head has repeated his threat to prosecute Karzai in an Islamic court for the "massacre" of Afghans.
"There can be no talks with the Afghan puppet government in the presence of foreign occupying forces. Hamid Karzai and his colleagues should first free themselves from the slavery of foreign infidels and then invite us for negotiations." Tayyab Agha said by satellite phone from a secret place.
Mullah Omar is now the strongest he has ever been and negotiating with terrorists when they are strong is not easy. Opine anti-terrorism experts like Pierre de Bousquet de Florian, director of the DST, France's lead counter-terrorism agency, have detected ‘a new flow’ of militants heading to Afghanistan, according to a report in the Los Angles Times.
The expert view is that these militants see a ‘clearer battleground and a wealth of targets’ in Afghanistan these days five years after the Taliban was
thrown out of the country in a war that signalled the beginning of a long global battle.
not only is there no one at the helm of the under funded policy; the Bush Administration has been unable to forge a consistent approach to the critical issue of Pakistan and the Taliban. In June Ambassador Neumann sidestepped a question about whether Pakistan was supporting the Taliban. In August Gen. John Abizaid, commander of the US Central Command, said that he "absolutely does not believe" that Pakistan has been colluding with the Taliban. But in
September Marine Gen. James Jones, the Supreme Allied Commander of NATO, which has just assumed command of the counterinsurgency campaign in Afghanistan, told a senate committee that it was "generally accepted" that the Taliban maintain
their headquarters in Quetta, the capital of Pakistan's Baluchistan Province.
This naturally suggests that Pakistan--or elements within its government--is assisting the Taliban. (On October 7 Pakistani police arrested more than forty Taliban suspects, but said they had nabbed no significant Taliban.)
How should the Bush Administration deal with the thorny matter of Pakistan and the Taliban?
As a sign of confession the administration remained silent, in spite President Karzai and Nato commanders apprehension and concerns, after the controversial armistice between Taliban and Pakistan in North Waziristan.
The Afghanistan desks at the State Department and the National Security Council ponder this and other issues daily, but nongovernmental Afghanistan watchers say they see few, if any, signs that senior Administration officials are fully grappling with this dicey subject and the other challenges of Afghanistan.
the policy decision is falling in the hands of the three- and four-star American generals on the ground. Since the diplomats recycle through and have no experience in the area. “Everyone in the region assumes that the United States is not serious about succeeding in Afghanistan.” Says Rubin.
former career foreign service officer who was ambassador to Pakistan, notes,
"In 2004 I saw a huge surge of interest in the White House, with the President
getting directly involved. Now I see less interest. I feel less hopeful.
People coming back from Afghanistan are not optimistic." Richard Lugar, Republican chair of the Senate Foreign Relations Committee, recently said at a hearing that the problems in Afghanistan have "become so daunting that there is a feeling, not of confusion or frustration, but of almost general despair."
As part of the despair moves Karzai has written to influential ethnic Pashtun politicians in Pakistan asking for their support to stem a growing Taliban insurgency. The letters was sent to Maulana Fazal-ur-Rehman, leader of the opposition in Pakistan's National Assembly. Fazal-ur-Rehman is the father of Taliban and a leading pro-Taliban cleric.
In September George W. Bush brought Karzai and Musharraf to Washington for a dinner together. With the two bickering in dueling CNN interviews over the Taliban matter, Bush remarked, "It will be interesting for me to watch the body language of these two leaders to determine how tense things are." (Referring to that comment, Armitage exclaims, "I didn't believe it. This is not a high school football game.") There was no immediate indication Bush achieved much during the meal. But the day before, the President told Karzai, "I know there are some in your country who wonder whether or not America has got the will to do the hard work necessary to help you succeed. We have got that will."
Perhaps. But no one to do the work.
Thursday, October 26, 2006
tajikistun
I had some coffee and melon at fredy's place. A youngster is sitting behind a table outside, watching the door; he has his books pilled up in front of him but he is not reading. Judging by the amount of book he clings to, I think he wanted a job where he could do his studies too. Sitting in a foreigner house doing random things is his ideal option.
Found a rickshaw as I walked out the door. With difficulty managed to fit myself and my bags in it. The driver started asking me where I go. I said to Tajikistan.
He said "what for?"
"for a visit" I said.
"why?"
can we just go to 'bandar imam sahib'
"of course, I understand. Its morning and Ramazan, it's not a good idea to talk too much when you are holding fast. You might say something unwanted"
on his windshield he has pictures of half naked bollywood actresses. I was wondering if he thought those are fine in Ramazan.
After ten minutes of driving he told me we were at shirkhan bandar cars terminal.
I said “no it's not here”
“it's here but there are no cars” he continued “I can take you to shirkhan bandar”
there was no way his old rickshaw could drive 65KM - at least not in a day.
As I get off the rickshaw with my bags, a corolla stopped and asked me if I was going to shirkhan bandar. As we are haggling on the price another corolla with an occupant stops and the guy shouts "I will take you half of what he asks for"
As I am reaching shirkhan Bandar, a few kilometres from the port I see a check point. The soldier orders me to get off the car here; the car has the permit and could go further.
The soldier added "wait with these guys for the bus"
"I need to go on this car" I said.
After some bargain and persuasion of some cash, he agreed to let me through in the car.
Now I am at the customs office in shirkhan bandar. The police officer who stamped out my passport was very interested how much money would tolo tv make a month.
The cops in the corridor wanted to check my bags. "I need to check your bags"
"that is fine"
"you know, there is a lot of drug trafficking across the border. So I really need to see it thoroughly"
"ok"
"dude, pay for my iftar and save both of us some trouble"
At the river bank we had to wait for a furry to take us across. There were a couple of guys with their families and some guys taking car to sell in tajikistan. The furry is organised by one of konduz authorities and it charged the same amount I paid to travel 430km from Kabul to the north.
As the furry stopped on the Tajik side a military man and woman jumped into it to check the passports. They didn't like my photo; it took them some time to be convinced it's not fake. While they were holding my passport, they were collecting bribe from the car owners, one refused and it give them a better reason to harass somebody so they returned my passport.
A bus took us to tajik bordor police. A cop came out and ordered us to wait outside and wait in turns, then he asked all women to go first, since both of the women were with some children and their husbands so they had to go too. Half an hour later the same military woman who met us on the furry came out and asked for all Tajikistan passport holders to go for stamping.
Then it was the turn of the line and I was first. There was a military man who was filling in the embarkment forms for everyone, that is why it was taking so long for one person to finish. He asked for ten dollars. I said I can do it myself. He replied "of course you can't, it needs precision. I am the only one who can do this. There are 15 people with you, go and ask if any of them could do it themselves"
Made outside the compound, very tangible tajik world. Taxi drivers offering ride as their golden
teeth were shining. Women in long tajik dress and without head hijab were selling cigarettes.
Found a rickshaw as I walked out the door. With difficulty managed to fit myself and my bags in it. The driver started asking me where I go. I said to Tajikistan.
He said "what for?"
"for a visit" I said.
"why?"
can we just go to 'bandar imam sahib'
"of course, I understand. Its morning and Ramazan, it's not a good idea to talk too much when you are holding fast. You might say something unwanted"
on his windshield he has pictures of half naked bollywood actresses. I was wondering if he thought those are fine in Ramazan.
After ten minutes of driving he told me we were at shirkhan bandar cars terminal.
I said “no it's not here”
“it's here but there are no cars” he continued “I can take you to shirkhan bandar”
there was no way his old rickshaw could drive 65KM - at least not in a day.
As I get off the rickshaw with my bags, a corolla stopped and asked me if I was going to shirkhan bandar. As we are haggling on the price another corolla with an occupant stops and the guy shouts "I will take you half of what he asks for"
As I am reaching shirkhan Bandar, a few kilometres from the port I see a check point. The soldier orders me to get off the car here; the car has the permit and could go further.
The soldier added "wait with these guys for the bus"
"I need to go on this car" I said.
After some bargain and persuasion of some cash, he agreed to let me through in the car.
Now I am at the customs office in shirkhan bandar. The police officer who stamped out my passport was very interested how much money would tolo tv make a month.
The cops in the corridor wanted to check my bags. "I need to check your bags"
"that is fine"
"you know, there is a lot of drug trafficking across the border. So I really need to see it thoroughly"
"ok"
"dude, pay for my iftar and save both of us some trouble"
At the river bank we had to wait for a furry to take us across. There were a couple of guys with their families and some guys taking car to sell in tajikistan. The furry is organised by one of konduz authorities and it charged the same amount I paid to travel 430km from Kabul to the north.
As the furry stopped on the Tajik side a military man and woman jumped into it to check the passports. They didn't like my photo; it took them some time to be convinced it's not fake. While they were holding my passport, they were collecting bribe from the car owners, one refused and it give them a better reason to harass somebody so they returned my passport.
A bus took us to tajik bordor police. A cop came out and ordered us to wait outside and wait in turns, then he asked all women to go first, since both of the women were with some children and their husbands so they had to go too. Half an hour later the same military woman who met us on the furry came out and asked for all Tajikistan passport holders to go for stamping.
Then it was the turn of the line and I was first. There was a military man who was filling in the embarkment forms for everyone, that is why it was taking so long for one person to finish. He asked for ten dollars. I said I can do it myself. He replied "of course you can't, it needs precision. I am the only one who can do this. There are 15 people with you, go and ask if any of them could do it themselves"
Made outside the compound, very tangible tajik world. Taxi drivers offering ride as their golden
teeth were shining. Women in long tajik dress and without head hijab were selling cigarettes.Friday, October 20, 2006
Legitimacy of International Forces under question in Afghanistan
Neither NATO nor coalition forces are UN peace keeping force in Afghanistan but they are deployed under a mandate of the UNSC (four UNSCRs - 1386, 1413, 1444 and 1510 - relate to ISAF). the Bonn agreement called on the presence of international force in Kabul to provide security for the establishment of Afghan Interim Administration and to keep the city clear of Afghan armed groups. Unfortunately, the provisions of the agreement were disregarded in the first few days, eighteen thousand Northern alliance troops, those who burned Kabul to Ashes before being kicked out by Taliban, entered the town. The provision of Bonn agreement even at the time of convention was not taking ground realities into account, “the Bonn agreement was a cover up for US and UK invasion. The US and its allies start attacking the Taliban before Bonn convention and without Security Council endorsement.” said Akbar Aria, international relation analyst. the Bonn agreement didn't consider who would provide security in the provinces and five thousand troops deployed under UN mandate was in no way enough to provide security in the most dangerous and destabilized part of the world, the force since then has been increased by 700% plus more than 75000 Afghan security forces but according to Chris Alexander the former Canadian ambassador to Afghanistan it will take three more generations to overcome the insurgency.
The Bonn agreement was a provisional arrangement for Afghanistan pending the re-establishment of permanent government institutions, the Bonn agreement was the initial series of agreements intended to re-create the State of Afghanistan. Now that the core objective of Bonn is achieved and elected government is established the government need to endorse NATO and foreign troops presence. ISAF under NATO command is claiming that they are on a "humanitarian mission," and operates under UN command while they are not; it's a counter insurgency operation, the toughest in the alliance history. Furthermore, previous UN "peace-keeping missions" were sanctioned by Chapter 6 of the UN Charter which calls for "peaceful settlement in a conflict" without the use of force; American-led Coalition Force and NATO-led international force deployed in Afghanistan is sanctioned under Chapter 7 which specifically lets UN-authorized troops use force to carry out their mission. In a proposal to Afghan Parliament, Afghan National United Front, an alliance of fifty political parties calls on the parliament to define the extent of use of force.
“There is no operational coordination procedure between international forces and Afghan security forces” said General Zahir Azimi spokesperson for ministry of defense. Five Afghan police were shot dead when their position was mistaken for Taliban hideout by Americans in Garishk district of Helmand province on Friday. A mechanism needs to be established to coordinate counter-terrorism operations with counter-insurgency operations and carry out all such operations in consultation with Afghan authorities. “We have several times intercepted foreigners in Kabul armed with heavy weapon in civilian cloths and cars” a Kabul police source which wanted to stay anonymous. Afghan security forces can’t question the identity and action of foreign troops in the absence of a national stand. NATO press office declined to make any comment on this specific issue.
ISAF’s mission was initially limited to Kabul. Resolution 1510 passed by Security Council on 13 October 2003 opened the way for a wider ISAF role. This is after ISAF came under NATO command in August 2003 and financed by common funding and the troop-contributing nations. The Alliance is responsible for the command, coordination and planning of the force. This includes providing the force commander and headquarters. but resolution 1510 nor any of it's predecessor authorizes NATO force in Afghanistan.
Coalition and ISAF had a Military Technical Agreement with the Afghan Transitional Government which still provides additional guidance for ISAF operations. the technical agreement is made under the auspices of security council and Afghan government is not the counterpart but a partner. The details of the plan are outdated and no more applicable. "I can't prevent Taliban from killing Afghan civilians, but I also don't have the mandate to prevent foreign assistance force" said Karzai in the inauguration of transitional justice program. "Bonn accord and United Nation were compelled by the white house to find a solution to Afghan question which was one of the most complicated issues of the world, the UN is in need of reconstruction more than Afghanistan, it's over due since the end of the cold war. We need to rethink our international dimension. We are too preoccupied with slapping each other, starting with Pakistan; it has a better international position if Afghanistan is not considered as a bargainer. for twenty five years men we have in power now were in the service of Pakistani policy” said Akbar Aria international relation analyst
Afghanistan would be in a better position to resolve a lot of its internal issues if solution for international alignments is found. Let’s look at the latest Afghan-international commitments, this series of agreements impose the defeated faction and ideas on Afghanistan. "We are a small nation we can't go to the world powers and organizations and enquire how they legitimize their action. It’s a matter of their interest. We have no say in our interest let alone to influence theirs. We are a consumer country and we rely on donors, we are in no position to negotiate with them, we can try to continue to ask them to give us money, give us food and a government" added Akbar Aria.
“Afghanistan is a long way from making international agreements. We can't agree with each other, if we are endorsing the emergency Loya Jirga and the constitution then Presidential is the power system. Even our president doesn't understand how a presidential system works, he is spending most of his time wrestling with the parliament while presidential system works on parties, the president comes from a party and the parliament has party stand. We have marginalized political parties so we can keep things simpler. Agreeing with each other and international partners increases efficiency. the head of our parliament can't interpret article 50 of the constitution. What has been imposed on Afghan society put head of parliament in his place as opposed to efficiency.
Efficiency is not going to be increase if we replace Karzai or Qanooni (head of parliament) this is where we are now, in a vicious circle of undermining one another in the hope of a better solution. Let’s rethink about the system which is imposed by foreigners, if we come to some terms with them we don't have to disagree with each other. Imposed policies delibately or ignorantly make us bite each other.” said Akbar Aria. Afghanistan’s international and multi-lateral relation is highly complex and it's needed to avoid international distrust again, our parents got trapped in international distrust and we suffered for it a lot we don't want the same thing for our children. "we lived in a government of nine flags at the throat of each other, I still see them in power, the only thing which hold them back is international presence and they are buying time. Whatever we do we need to stay with the international community" said Saliullah Sali, chairman of senate defense committee.
The question still remains who is our international ally? The UN, which sends “peace-keeping troops” for us or we need to search for alternatives. Last few decades witnesses that Afghanistan had a poor choice of allies i.e. USSR and then UN. both let Afghanistan down. the UN has played an important role in destabilizing most of the conflicts and has failed to prevent potential ones. UN failed to help Rwanda, Srebrenica and didn't do enough to stop south African apartheid.
Geneva accord mediated by UN which resulted in the withdrawal of soviet forces failed to install "national government of peace and reconstruction", to organize the Loya Jirgah, and an effective resettlement and reconstruction program. UN also failed to prevent interference and intervention in Afghanistan although the agreement contained mechanisms to deal with them. The 1989 Loya Jirga was not convened and a new wave of violence started. UN set backed and watched the three year long battles and then tricked Dr. Najibullah into resignation resulting in collapse of Kabul government and the destruction of the last social fabrics. Then UN witnessed ferocious inter-Mujahdeen war and a revival of Middle Ages by Taliban "Afghanistan would be better off if we could come to some sort of terms with any international partner without UN involvement. I’ll give you a couple of examples; the UN convened Afghan presidential election where they persuade American political agenda and sabotaged the election. UN corruption, wrong doings and bad policies also affected parliamentary election" said Bashir Bizhan deputy president of Afghan national congress party. "Legitimate presence of international forces is to the interest of both sides, if we reevaluate the terms an American soldier will think twice before they open fire on civilians in Nangarhar. They might spend more carefully the money which is supposed to change the course of our destiny on bottled water and fancy meals"
“We met with Karzai and NATO on Nangarhar shooting spree. It’s not enough to consider it only an unfortunate accident” said senator Salih of Kunar province. “The only way to stop civilian casualty and public discontent is to enter into new terms with foreign troops. Foreign troops have put signs on their tanks ordering pedestrian and traffic to keep away from them. Ambulances and sick people in need of urgent hospital treatment can’t pass over them. They will shoot them” said Bashir Bizhan. The number of civilians shooting as a result of breaching military parameters or not paying heed to military signs has increased tremendously over the last few months. There were at least five of them last week resulting in several casualties, one involved shooting at Pazhwok reporter in Hirat. Military experts I talked to believe this is a by-product of bad security and there is little that could be done to reduce the number of such accidents. It’s partly hard to verify the inevitability of civilian causality because it’s hard to know what really happened. Foreign troops deny access to the scene, associated press reporter was expelled from the scene and his photographs were deleted. Access by independent monitoring groups to information on civilian casualties; incident scene, detainees and displaced persons need to be facilitated.
Afghan National United Front, an alliance of fifty political parties in a proposal to parliament identifies NATO as a national and regional security risk. The proposal calls on all countries with troops in Afghanistan to conclude appropriate status of force agreement and standardize bilateral agreements on the treatment of prisoners with the government, subject to the approval of the National Assembly. War criminals and offenders of military and civilian statue should be prosecuted in Afghanistan under Afghan laws, if any agreement or protocol is in contradiction that needs to be announced invalid.
Wednesday, October 11, 2006
دیده بان حقوق بشر می گوید جنوب افغانستان، بر اثر جنگ و خشونت از لحاظ انسانی رو به انحطاط است.
دیده بان حقوق بشر که یکی از اصلی ترین گروههای مدافع حقوق بشر جهان است و مقر آن در نیویورک قرار دارد در نامه ای صریح، خطاب به تیم حقیقت یاب شورای امنیت سازمان ملل متحد نوشته است: جنوب افغانستان بر اثر خشونت و جنگ به سوی انحطاط انسانی پیش می رود.
گزارش نهاد مذبور حاکیست خشونتها، تنها از ابتدای سال 2006 تاکنون مرگ بیش از یک هزار غیر نظامی را به دنبال داشته است.
دیده بان حقوق بشر در گزارش خود آورده است: علاوه برجنگ، خشکسالی نیز منجر به بی خانمانی هشتاد هزار نفر در جنوب افغانستان شده است.
در گزارش دیده بان حقوق بشر، نه تنها طالبان، عامل این خشونت ها دانسته شده اند، بلکه فرماندهان محلی که به گفته تهیه کنندگان گزارش، برخی از آنها با حمایت ضمنی دولت افغانستان فعالیت می کنند نیز عامل نا امنی خوانده شده اند.
این گزارش، در عین حال نیروهای بین المللی تحت فرمان ناتو را نیز در افزایش خشونتها مقصر می داند.
در بخش دیگری از این گزارش آمده است: بسیاری از دستاورهایی که زنان افغان بعد از سقوط طالبان به دست آورده بودند از بین رفته و معلمان، دانش آموزان و مدارس مورد حمله شورشیان قرار دارند.
گروه دیده بان حقوق بشر همچنین از وجود فساد اداری، غصب غیر قانونی زمین، خشونتهای قومی و تهدید خبرنگاران نیز شکایت کرده است.
دیده بان حقوق بشر که یکی از اصلی ترین گروههای مدافع حقوق بشر جهان است و مقر آن در نیویورک قرار دارد در نامه ای صریح، خطاب به تیم حقیقت یاب شورای امنیت سازمان ملل متحد نوشته است: جنوب افغانستان بر اثر خشونت و جنگ به سوی انحطاط انسانی پیش می رود.
گزارش نهاد مذبور حاکیست خشونتها، تنها از ابتدای سال 2006 تاکنون مرگ بیش از یک هزار غیر نظامی را به دنبال داشته است.
دیده بان حقوق بشر در گزارش خود آورده است: علاوه برجنگ، خشکسالی نیز منجر به بی خانمانی هشتاد هزار نفر در جنوب افغانستان شده است.
در گزارش دیده بان حقوق بشر، نه تنها طالبان، عامل این خشونت ها دانسته شده اند، بلکه فرماندهان محلی که به گفته تهیه کنندگان گزارش، برخی از آنها با حمایت ضمنی دولت افغانستان فعالیت می کنند نیز عامل نا امنی خوانده شده اند.
این گزارش، در عین حال نیروهای بین المللی تحت فرمان ناتو را نیز در افزایش خشونتها مقصر می داند.
در بخش دیگری از این گزارش آمده است: بسیاری از دستاورهایی که زنان افغان بعد از سقوط طالبان به دست آورده بودند از بین رفته و معلمان، دانش آموزان و مدارس مورد حمله شورشیان قرار دارند.
گروه دیده بان حقوق بشر همچنین از وجود فساد اداری، غصب غیر قانونی زمین، خشونتهای قومی و تهدید خبرنگاران نیز شکایت کرده است.
Sunday, October 08, 2006
تحلیل موسی قلعه
در این برنامه با استفاده از نظریات و دیدگاه های سه تن از کارشناسان مسایل سیاسی افغانستان قصد داریم موضوع دپیلماسی جدید مذاکره بین طالبان و فرماندهان قوای ناتو را در جنوب افغانستان موضوع تحلیل و بررسی قرار دهیم.برآیند این مذاکرات، پیمان متارکه جنگ در یکی از ناآرام ترین مناطق افغانستان یعنی در بخش هایی از ولایت هلمند است که گفته می شود جنگجویان طالبان، در این ولایت، از نفوذ قابل ملاحظه ای دربین مردم برخوردار می باشند.پیمان صلح، در ولسوالی موسی قلعه ولایت هلمند، بین فرماندهان انگلیسی قوای ناتو و سران و متنفذین محلی به امضا رسیده است که براثر آن، نیروهای خارجی از موسی قلعه خارج گردیده و اداره منطقه را به سران قبایل واگذار کرده اند، بالمقابل طالبان نیز تعهد کرده اند که از حمله به مراکز و تأسیسات دولتی در این ولسوالی خودداری کنند.در نتیجه امنیت در ولسوالی موسی قلعه بطور قابل ملاحظه ای بهبود یافته بود. اما طالبان مسلح صبح روز دوم فبروری بر ولسوالی موسی قلعه در هلمند حمله کردند و ساختمان ولسوالی را ويران کردند. دولت و نیروهای بین المللی در جستجوی راه حل صلح آمیز حل محضله هستند و تا حال از حمله وسیع برای تسخیر دوباره موسی قلعه ابا ورزیده اند.
از سوی دیگر به دنبال رد مذاکره با دولت افغانستان به وسیله نیروهای طالبان برای تخلیه "موسی قلعه" در ولایت هلمند، این شهر همچنان در تصرف طالبان است.
بنا به گفته شاهدان عینی، نیروهای طالبان برای مقابله با حملات احتمالی به شهر موسی قلعه اقدام به مین گذاری و حفر خندق در اطراف این شهر نموده اند.
طبق گزارش منابع خبری، سران قبایل در سایر ولسوالی های ولایت هلمند ازجمله در ولسوالی مارجه، واشیر، کجکی، سنگین و نوزاد نیز خواسته اند که مشکل ناامنی در مناطق خود را از طریق مذاکره با نیروهای ناتو حل و فصل کنند.باتوجه به اهمیت استراتژیک ولایت هلمند که اولاً ناآرام ترین منطقه در کل افغانستان و ثانیاً بزرگترین تولیدکننده موادمخدر در این کشو رمحسوب می شود، و همچنین باتوجه به رویکرد فرماندهان ناتو به اصل مذاکره با مخالفین، ترک گفته خانه ها توسط هزاران خانواده در این ولایت و هشدار سران قومی، تصمیم گرفتیم برنامه را به بررسی ولایت هلمند اختصاص دهیم.
کارشناسان شرکت کننده در این برنامه :
^^^^^^^^^^^^^^
در رابطه با توافقاتی که در موسی قلعه ولایت هلمند، صورت گرفته است نخستین پرسشی که در نزد افکار عامه وجود دارد این است که فرماندهان ناتو آیا با طالبان مذاکره کرده اند؟
یا آنگونه که خود می گویند جانب مقابل آنها در مذاکرات، طالبان نه، بلکه سران و بزرگان منطقه بوده است؟
^^^^^^^^^^^^^^^
تفاهم و مذاکره با مخالفان، به شکل پراکنده، و ولسوالی به ولسوالی، به ضرر حاکمیت دولتی است.اما آقای هارون امیرزاده کارشناس افغان مقیم اروپا مدعی است که طرح مصالحه در موسی قلعه ولایت هلمند، قبلاً در صحبت پرویز مشرف با تونی بلر در لندن پایه ریزی شده است.به اعتقاد استراتژی مصالحه با طالبان، اساساً یک استراتژی پاکستانی است و هدف از آن هموار ساختن راه برای پیروزی طالبان و شکست دولت افغانستان و جامعه جهانی است: مذاکره و مفاهمه را یک امر ضروری تلقی می کند اما معتقد است که هدف از هر نوع مذاکره با مخالفان باید مشخص باشد.
سران پاکستان دوبار دیروز و امروز تاکید به مذاکره نمودند.
گفته های اورکزی و فضل الرحمن
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
داشتن مذاکره و رسیدن به توافقات همگانی یک امر لازم و ضروری است اما مکانیزم هایی که به کار گرفته می شود و این مکانیزم ها مکانیزم هایی است از نوع گذشتن مسائل بسیار اساسی و استراتژیک افغانستان است که بارها احتیاج پیدا می شود که دوباره به آن مرور شود. استراتژی مذاکره و مفاهمه لازم است ولی برای یک هدف معین. ازنظر اصولی باید چارچوب مذاکرات معلوم باشد و طرفین خودشان یک تعهدی درقبال این مذاکرات و تعهدات داشته باشند اما اگر شما صرفاً به خاطر جنگ و آن هم به خاطر دادن امتیازات مذاکره می کنید آن هم در یک استراتژی بسیار وسیع است باز دوباره آوردن این را برای یک هدف کار بسیار دشوار است ولی من فکر می کنم که افغانستان از حالتی که گذر کرده داشتن مذاکره بسیار ضروری است و کنار آمدن روی ضروری است ولی چیزی که بسیار مهم است اهدافی که افغانستان مطرح می کند وباعث ترقی افغانستان است و حداقل آوردن ثبات و امنیت در افغانستان است اینها چیزهایی هستند که مسئله اساسی برای مردم افغانستان است نه رساندن یا کنارزدن این یا آن از قدرت و یا موافقت به خاطر حفظ قدرت یا تسلط انحصاری قدرت.)
در رابطه با ولایت هلمند، سؤال دیگری که باید به آن پاسخ داده شود این است که در حال حاضر در این ولایت چه کسانی و از چه گروهی حکومت می کنند؟
آیا حاکمیت دولت برقرار است؟ یا گروه طالبان حکومت می کند؟ و یا اینکه اداره منطقه، کلاً در دست بزرگان این منطقه است؟
این پرسش را به یکی از خبرنگاران ولایت هلمند گذاشتم:
^^^^^^^^^
طالبان تعهد کرده اند، و یا سران قبایل از آنها تعهد گرفته اند که عملیات جنگی در این ولسوالی انجام ندهند.... اما به چه قیمتی؟ و در برابر چه مقدار امتیازات؟ آیا حقیقت دارد که نیروهای ناتو به سران قبایل و گروه طالبان در ولسوالی موسی قلعه دو امتیاز قائل شده اند؟
یکی اداره منطقه توسط خود آنها، و دوم، بازگذاشتن دست آنها در تولید موادمخدر؟
هرگاه نیروهای ناتو که فرماندهی عملیات های جنگی در سراسر افغانستان را بر عهده دارند تصمیم بگیرند که در دیگر ولسوالی ها و مناطق ناآرام جنوب افغانستان نیز، از الگوی توافقات موسی قلعه استفاده کنند چه اتفاقی روی خواهد داد؟آیا منجر به این نخواهد شد که اداره هر منطقه را به سران قبایل همان منطقه واگذار نمایند؟ در چنین حاکمیت دولت، و یکپارچگی افغانستان زیر سؤال نخواهد رفت؟
^^^^^^^^^^^^
شاید این سؤال در نزد خیلی از افغان ها مطرح باشد که طالبان چه می خواهند؟ و برای چه هدفی می جنگند؟
آیا هدفشان تنها بیرون راندن نیروهای خارجی است، یا اینکه می خواهند دوباره بر کل افغانستان حکومت کنند؟
همچنین آیا رهبران میانه روتر طالبان در فکر مشارکت در قدرت سیاسی می باشند یا اینکه تلاش می کنند درنتیجه یک رشته توافقات پنهانی با قوای ناتو در ولایات جنوب هم مرز با پاکستان، اداره خودمختار تشکیل دهند؟
الگویی که در ولایت هلمند تطبیق گردید نباید در تمام مناطق کشور تصمیم داده شود زیرا برای طلبان در موسی قلعه امتیاز اداره منطقه واگذار گردید. هرگاه در کل ولسوالی های افغانستان این سیاست دنبال شود حاکمیت دولتی مفهوم و جایگاه خود را ازدست خواهد داد اما در این باره که در حال حاضر در ولسوالی موسی قلعه آیا دولت حاکم است یا گروه طالبان و یا رؤسای قبایل؟ توضیح مشخص داده نشد و تصریح گردید که تا هنوز وضعیت منطقه روشن نیست و اخبار در این باره ضد و نقیض است.
یک تن از کارشناسان گفت که در ماه های زمستان، تحرکات جنگی طالبان کمتر خواهد شد زیرا امکانات کافی در اختیار ندارند...
هشدار بزرگان محلی ولایت هلمندنسبت به بروز فاجعه انسانی در جنوب کشور
بزرگان محلی ولسوالی "کجکی" ولایت هلمند با اشاره به وضعیت بسیار بد آوارگان در جنوب کشور، نسبت به بروز فاجعه انسانی در این ولسوالی هشدار دادند. ولسوالی کجکی هفته قبل شاهد نبرد های سنگین شورشیان با نیرو های امنتیی و بینالمللی بود. به گفته شماری از بزرگان محلی چهار هزار خانوار این ولسوالی به علت ترس از جنگ خانههای خود را ترک و در دشتهای ولایت هلمند سرگردان و بدون سرپناه هستند. مسئولان ولایت هلمند با تایید اظهارات متنفذین و بزرگان محلی اعلام کردند، امکانات لازم را برای کمک رسانی به آوارگان در اختیار ندارند.
براساس بیانیه ناتو در این عملیات ۳۰۰سرباز انگلیسی همراه با سربازان اردوی ملی، یک عملیات بزرگی را در ولایت هلمند انجام دادند. دراین بیانیه گفته شد که نیروهای شورشی از این پناه گاهها برای پرتاب بم دستی به سد کجکی استفاده میکردند.
از سوی دیگر به دنبال رد مذاکره با دولت افغانستان به وسیله نیروهای طالبان برای تخلیه "موسی قلعه" در ولایت هلمند، این شهر همچنان در تصرف طالبان است.
بنا به گفته شاهدان عینی، نیروهای طالبان برای مقابله با حملات احتمالی به شهر موسی قلعه اقدام به مین گذاری و حفر خندق در اطراف این شهر نموده اند.
طبق گزارش منابع خبری، سران قبایل در سایر ولسوالی های ولایت هلمند ازجمله در ولسوالی مارجه، واشیر، کجکی، سنگین و نوزاد نیز خواسته اند که مشکل ناامنی در مناطق خود را از طریق مذاکره با نیروهای ناتو حل و فصل کنند.باتوجه به اهمیت استراتژیک ولایت هلمند که اولاً ناآرام ترین منطقه در کل افغانستان و ثانیاً بزرگترین تولیدکننده موادمخدر در این کشو رمحسوب می شود، و همچنین باتوجه به رویکرد فرماندهان ناتو به اصل مذاکره با مخالفین، ترک گفته خانه ها توسط هزاران خانواده در این ولایت و هشدار سران قومی، تصمیم گرفتیم برنامه را به بررسی ولایت هلمند اختصاص دهیم.
کارشناسان شرکت کننده در این برنامه :
^^^^^^^^^^^^^^
در رابطه با توافقاتی که در موسی قلعه ولایت هلمند، صورت گرفته است نخستین پرسشی که در نزد افکار عامه وجود دارد این است که فرماندهان ناتو آیا با طالبان مذاکره کرده اند؟
یا آنگونه که خود می گویند جانب مقابل آنها در مذاکرات، طالبان نه، بلکه سران و بزرگان منطقه بوده است؟
^^^^^^^^^^^^^^^
تفاهم و مذاکره با مخالفان، به شکل پراکنده، و ولسوالی به ولسوالی، به ضرر حاکمیت دولتی است.اما آقای هارون امیرزاده کارشناس افغان مقیم اروپا مدعی است که طرح مصالحه در موسی قلعه ولایت هلمند، قبلاً در صحبت پرویز مشرف با تونی بلر در لندن پایه ریزی شده است.به اعتقاد استراتژی مصالحه با طالبان، اساساً یک استراتژی پاکستانی است و هدف از آن هموار ساختن راه برای پیروزی طالبان و شکست دولت افغانستان و جامعه جهانی است: مذاکره و مفاهمه را یک امر ضروری تلقی می کند اما معتقد است که هدف از هر نوع مذاکره با مخالفان باید مشخص باشد.
سران پاکستان دوبار دیروز و امروز تاکید به مذاکره نمودند.
گفته های اورکزی و فضل الرحمن
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
داشتن مذاکره و رسیدن به توافقات همگانی یک امر لازم و ضروری است اما مکانیزم هایی که به کار گرفته می شود و این مکانیزم ها مکانیزم هایی است از نوع گذشتن مسائل بسیار اساسی و استراتژیک افغانستان است که بارها احتیاج پیدا می شود که دوباره به آن مرور شود. استراتژی مذاکره و مفاهمه لازم است ولی برای یک هدف معین. ازنظر اصولی باید چارچوب مذاکرات معلوم باشد و طرفین خودشان یک تعهدی درقبال این مذاکرات و تعهدات داشته باشند اما اگر شما صرفاً به خاطر جنگ و آن هم به خاطر دادن امتیازات مذاکره می کنید آن هم در یک استراتژی بسیار وسیع است باز دوباره آوردن این را برای یک هدف کار بسیار دشوار است ولی من فکر می کنم که افغانستان از حالتی که گذر کرده داشتن مذاکره بسیار ضروری است و کنار آمدن روی ضروری است ولی چیزی که بسیار مهم است اهدافی که افغانستان مطرح می کند وباعث ترقی افغانستان است و حداقل آوردن ثبات و امنیت در افغانستان است اینها چیزهایی هستند که مسئله اساسی برای مردم افغانستان است نه رساندن یا کنارزدن این یا آن از قدرت و یا موافقت به خاطر حفظ قدرت یا تسلط انحصاری قدرت.)
در رابطه با ولایت هلمند، سؤال دیگری که باید به آن پاسخ داده شود این است که در حال حاضر در این ولایت چه کسانی و از چه گروهی حکومت می کنند؟
آیا حاکمیت دولت برقرار است؟ یا گروه طالبان حکومت می کند؟ و یا اینکه اداره منطقه، کلاً در دست بزرگان این منطقه است؟
این پرسش را به یکی از خبرنگاران ولایت هلمند گذاشتم:
^^^^^^^^^
طالبان تعهد کرده اند، و یا سران قبایل از آنها تعهد گرفته اند که عملیات جنگی در این ولسوالی انجام ندهند.... اما به چه قیمتی؟ و در برابر چه مقدار امتیازات؟ آیا حقیقت دارد که نیروهای ناتو به سران قبایل و گروه طالبان در ولسوالی موسی قلعه دو امتیاز قائل شده اند؟
یکی اداره منطقه توسط خود آنها، و دوم، بازگذاشتن دست آنها در تولید موادمخدر؟
هرگاه نیروهای ناتو که فرماندهی عملیات های جنگی در سراسر افغانستان را بر عهده دارند تصمیم بگیرند که در دیگر ولسوالی ها و مناطق ناآرام جنوب افغانستان نیز، از الگوی توافقات موسی قلعه استفاده کنند چه اتفاقی روی خواهد داد؟آیا منجر به این نخواهد شد که اداره هر منطقه را به سران قبایل همان منطقه واگذار نمایند؟ در چنین حاکمیت دولت، و یکپارچگی افغانستان زیر سؤال نخواهد رفت؟
^^^^^^^^^^^^
شاید این سؤال در نزد خیلی از افغان ها مطرح باشد که طالبان چه می خواهند؟ و برای چه هدفی می جنگند؟
آیا هدفشان تنها بیرون راندن نیروهای خارجی است، یا اینکه می خواهند دوباره بر کل افغانستان حکومت کنند؟
همچنین آیا رهبران میانه روتر طالبان در فکر مشارکت در قدرت سیاسی می باشند یا اینکه تلاش می کنند درنتیجه یک رشته توافقات پنهانی با قوای ناتو در ولایات جنوب هم مرز با پاکستان، اداره خودمختار تشکیل دهند؟
الگویی که در ولایت هلمند تطبیق گردید نباید در تمام مناطق کشور تصمیم داده شود زیرا برای طلبان در موسی قلعه امتیاز اداره منطقه واگذار گردید. هرگاه در کل ولسوالی های افغانستان این سیاست دنبال شود حاکمیت دولتی مفهوم و جایگاه خود را ازدست خواهد داد اما در این باره که در حال حاضر در ولسوالی موسی قلعه آیا دولت حاکم است یا گروه طالبان و یا رؤسای قبایل؟ توضیح مشخص داده نشد و تصریح گردید که تا هنوز وضعیت منطقه روشن نیست و اخبار در این باره ضد و نقیض است.
یک تن از کارشناسان گفت که در ماه های زمستان، تحرکات جنگی طالبان کمتر خواهد شد زیرا امکانات کافی در اختیار ندارند...
هشدار بزرگان محلی ولایت هلمندنسبت به بروز فاجعه انسانی در جنوب کشور
بزرگان محلی ولسوالی "کجکی" ولایت هلمند با اشاره به وضعیت بسیار بد آوارگان در جنوب کشور، نسبت به بروز فاجعه انسانی در این ولسوالی هشدار دادند. ولسوالی کجکی هفته قبل شاهد نبرد های سنگین شورشیان با نیرو های امنتیی و بینالمللی بود. به گفته شماری از بزرگان محلی چهار هزار خانوار این ولسوالی به علت ترس از جنگ خانههای خود را ترک و در دشتهای ولایت هلمند سرگردان و بدون سرپناه هستند. مسئولان ولایت هلمند با تایید اظهارات متنفذین و بزرگان محلی اعلام کردند، امکانات لازم را برای کمک رسانی به آوارگان در اختیار ندارند.
براساس بیانیه ناتو در این عملیات ۳۰۰سرباز انگلیسی همراه با سربازان اردوی ملی، یک عملیات بزرگی را در ولایت هلمند انجام دادند. دراین بیانیه گفته شد که نیروهای شورشی از این پناه گاهها برای پرتاب بم دستی به سد کجکی استفاده میکردند.
تحلیل موسی قلعه
در این برنامه با استفاده از نظریات و دیدگاه های سه تن از کارشناسان مسایل سیاسی افغانستان قصد داریم موضوع دپیلماسی جدید مذاکره بین طالبان و فرماندهان قوای ناتو را در جنوب افغانستان موضوع تحلیل و بررسی قرار دهیم.برآیند این مذاکرات، پیمان متارکه جنگ در یکی از ناآرام ترین مناطق افغانستان یعنی در بخش هایی از ولایت هلمند است که گفته می شود جنگجویان طالبان، در این ولایت، از نفوذ قابل ملاحظه ای دربین مردم برخوردار می باشند.پیمان صلح، در ولسوالی موسی قلعه ولایت هلمند، بین فرماندهان انگلیسی قوای ناتو و سران و متنفذین محلی به امضا رسیده است که براثر آن، نیروهای خارجی از موسی قلعه خارج گردیده و اداره منطقه را به سران قبایل واگذار کرده اند، بالمقابل طالبان نیز تعهد کرده اند که از حمله به مراکز و تأسیسات دولتی در این ولسوالی خودداری کنند.در نتیجه امنیت در ولسوالی موسی قلعه بطور قابل ملاحظه ای بهبود یافته بود. اما طالبان مسلح صبح روز دوم فبروری بر ولسوالی موسی قلعه در هلمند حمله کردند و ساختمان ولسوالی را ويران کردند. دولت و نیروهای بین المللی در جستجوی راه حل صلح آمیز حل محضله هستند و تا حال از حمله وسیع برای تسخیر دوباره موسی قلعه ابا ورزیده اند.
از سوی دیگر به دنبال رد مذاکره با دولت افغانستان به وسیله نیروهای طالبان برای تخلیه "موسی قلعه" در ولایت هلمند، این شهر همچنان در تصرف طالبان است.
بنا به گفته شاهدان عینی، نیروهای طالبان برای مقابله با حملات احتمالی به شهر موسی قلعه اقدام به مین گذاری و حفر خندق در اطراف این شهر نموده اند.
طبق گزارش منابع خبری، سران قبایل در سایر ولسوالی های ولایت هلمند ازجمله در ولسوالی مارجه، واشیر، کجکی، سنگین و نوزاد نیز خواسته اند که مشکل ناامنی در مناطق خود را از طریق مذاکره با نیروهای ناتو حل و فصل کنند.باتوجه به اهمیت استراتژیک ولایت هلمند که اولاً ناآرام ترین منطقه در کل افغانستان و ثانیاً بزرگترین تولیدکننده موادمخدر در این کشو رمحسوب می شود، و همچنین باتوجه به رویکرد فرماندهان ناتو به اصل مذاکره با مخالفین، ترک گفته خانه ها توسط هزاران خانواده در این ولایت و هشدار سران قومی، تصمیم گرفتیم برنامه را به بررسی ولایت هلمند اختصاص دهیم.
کارشناسان شرکت کننده در این برنامه :
^^^^^^^^^^^^^^
در رابطه با توافقاتی که در موسی قلعه ولایت هلمند، صورت گرفته است نخستین پرسشی که در نزد افکار عامه وجود دارد این است که فرماندهان ناتو آیا با طالبان مذاکره کرده اند؟
یا آنگونه که خود می گویند جانب مقابل آنها در مذاکرات، طالبان نه، بلکه سران و بزرگان منطقه بوده است؟
^^^^^^^^^^^^^^^
تفاهم و مذاکره با مخالفان، به شکل پراکنده، و ولسوالی به ولسوالی، به ضرر حاکمیت دولتی است.اما آقای هارون امیرزاده کارشناس افغان مقیم اروپا مدعی است که طرح مصالحه در موسی قلعه ولایت هلمند، قبلاً در صحبت پرویز مشرف با تونی بلر در لندن پایه ریزی شده است.به اعتقاد استراتژی مصالحه با طالبان، اساساً یک استراتژی پاکستانی است و هدف از آن هموار ساختن راه برای پیروزی طالبان و شکست دولت افغانستان و جامعه جهانی است: مذاکره و مفاهمه را یک امر ضروری تلقی می کند اما معتقد است که هدف از هر نوع مذاکره با مخالفان باید مشخص باشد.
سران پاکستان دوبار دیروز و امروز تاکید به مذاکره نمودند.
گفته های اورکزی و فضل الرحمن
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
داشتن مذاکره و رسیدن به توافقات همگانی یک امر لازم و ضروری است اما مکانیزم هایی که به کار گرفته می شود و این مکانیزم ها مکانیزم هایی است از نوع گذشتن مسائل بسیار اساسی و استراتژیک افغانستان است که بارها احتیاج پیدا می شود که دوباره به آن مرور شود. استراتژی مذاکره و مفاهمه لازم است ولی برای یک هدف معین. ازنظر اصولی باید چارچوب مذاکرات معلوم باشد و طرفین خودشان یک تعهدی درقبال این مذاکرات و تعهدات داشته باشند اما اگر شما صرفاً به خاطر جنگ و آن هم به خاطر دادن امتیازات مذاکره می کنید آن هم در یک استراتژی بسیار وسیع است باز دوباره آوردن این را برای یک هدف کار بسیار دشوار است ولی من فکر می کنم که افغانستان از حالتی که گذر کرده داشتن مذاکره بسیار ضروری است و کنار آمدن روی ضروری است ولی چیزی که بسیار مهم است اهدافی که افغانستان مطرح می کند وباعث ترقی افغانستان است و حداقل آوردن ثبات و امنیت در افغانستان است اینها چیزهایی هستند که مسئله اساسی برای مردم افغانستان است نه رساندن یا کنارزدن این یا آن از قدرت و یا موافقت به خاطر حفظ قدرت یا تسلط انحصاری قدرت.)
در رابطه با ولایت هلمند، سؤال دیگری که باید به آن پاسخ داده شود این است که در حال حاضر در این ولایت چه کسانی و از چه گروهی حکومت می کنند؟
آیا حاکمیت دولت برقرار است؟ یا گروه طالبان حکومت می کند؟ و یا اینکه اداره منطقه، کلاً در دست بزرگان این منطقه است؟
این پرسش را به یکی از خبرنگاران ولایت هلمند گذاشتم:
^^^^^^^^^
طالبان تعهد کرده اند، و یا سران قبایل از آنها تعهد گرفته اند که عملیات جنگی در این ولسوالی انجام ندهند.... اما به چه قیمتی؟ و در برابر چه مقدار امتیازات؟ آیا حقیقت دارد که نیروهای ناتو به سران قبایل و گروه طالبان در ولسوالی موسی قلعه دو امتیاز قائل شده اند؟
یکی اداره منطقه توسط خود آنها، و دوم، بازگذاشتن دست آنها در تولید موادمخدر؟
هرگاه نیروهای ناتو که فرماندهی عملیات های جنگی در سراسر افغانستان را بر عهده دارند تصمیم بگیرند که در دیگر ولسوالی ها و مناطق ناآرام جنوب افغانستان نیز، از الگوی توافقات موسی قلعه استفاده کنند چه اتفاقی روی خواهد داد؟آیا منجر به این نخواهد شد که اداره هر منطقه را به سران قبایل همان منطقه واگذار نمایند؟ در چنین حاکمیت دولت، و یکپارچگی افغانستان زیر سؤال نخواهد رفت؟
^^^^^^^^^^^^
شاید این سؤال در نزد خیلی از افغان ها مطرح باشد که طالبان چه می خواهند؟ و برای چه هدفی می جنگند؟
آیا هدفشان تنها بیرون راندن نیروهای خارجی است، یا اینکه می خواهند دوباره بر کل افغانستان حکومت کنند؟
همچنین آیا رهبران میانه روتر طالبان در فکر مشارکت در قدرت سیاسی می باشند یا اینکه تلاش می کنند درنتیجه یک رشته توافقات پنهانی با قوای ناتو در ولایات جنوب هم مرز با پاکستان، اداره خودمختار تشکیل دهند؟
الگویی که در ولایت هلمند تطبیق گردید نباید در تمام مناطق کشور تصمیم داده شود زیرا برای طلبان در موسی قلعه امتیاز اداره منطقه واگذار گردید. هرگاه در کل ولسوالی های افغانستان این سیاست دنبال شود حاکمیت دولتی مفهوم و جایگاه خود را ازدست خواهد داد اما در این باره که در حال حاضر در ولسوالی موسی قلعه آیا دولت حاکم است یا گروه طالبان و یا رؤسای قبایل؟ توضیح مشخص داده نشد و تصریح گردید که تا هنوز وضعیت منطقه روشن نیست و اخبار در این باره ضد و نقیض است.
یک تن از کارشناسان گفت که در ماه های زمستان، تحرکات جنگی طالبان کمتر خواهد شد زیرا امکانات کافی در اختیار ندارند...
هشدار بزرگان محلی ولایت هلمندنسبت به بروز فاجعه انسانی در جنوب کشور
بزرگان محلی ولسوالی "کجکی" ولایت هلمند با اشاره به وضعیت بسیار بد آوارگان در جنوب کشور، نسبت به بروز فاجعه انسانی در این ولسوالی هشدار دادند. ولسوالی کجکی هفته قبل شاهد نبرد های سنگین شورشیان با نیرو های امنتیی و بینالمللی بود. به گفته شماری از بزرگان محلی چهار هزار خانوار این ولسوالی به علت ترس از جنگ خانههای خود را ترک و در دشتهای ولایت هلمند سرگردان و بدون سرپناه هستند. مسئولان ولایت هلمند با تایید اظهارات متنفذین و بزرگان محلی اعلام کردند، امکانات لازم را برای کمک رسانی به آوارگان در اختیار ندارند.
براساس بیانیه ناتو در این عملیات ۳۰۰سرباز انگلیسی همراه با سربازان اردوی ملی، یک عملیات بزرگی را در ولایت هلمند انجام دادند. دراین بیانیه گفته شد که نیروهای شورشی از این پناه گاهها برای پرتاب بم دستی به سد کجکی استفاده میکردند.
از سوی دیگر به دنبال رد مذاکره با دولت افغانستان به وسیله نیروهای طالبان برای تخلیه "موسی قلعه" در ولایت هلمند، این شهر همچنان در تصرف طالبان است.
بنا به گفته شاهدان عینی، نیروهای طالبان برای مقابله با حملات احتمالی به شهر موسی قلعه اقدام به مین گذاری و حفر خندق در اطراف این شهر نموده اند.
طبق گزارش منابع خبری، سران قبایل در سایر ولسوالی های ولایت هلمند ازجمله در ولسوالی مارجه، واشیر، کجکی، سنگین و نوزاد نیز خواسته اند که مشکل ناامنی در مناطق خود را از طریق مذاکره با نیروهای ناتو حل و فصل کنند.باتوجه به اهمیت استراتژیک ولایت هلمند که اولاً ناآرام ترین منطقه در کل افغانستان و ثانیاً بزرگترین تولیدکننده موادمخدر در این کشو رمحسوب می شود، و همچنین باتوجه به رویکرد فرماندهان ناتو به اصل مذاکره با مخالفین، ترک گفته خانه ها توسط هزاران خانواده در این ولایت و هشدار سران قومی، تصمیم گرفتیم برنامه را به بررسی ولایت هلمند اختصاص دهیم.
کارشناسان شرکت کننده در این برنامه :
^^^^^^^^^^^^^^
در رابطه با توافقاتی که در موسی قلعه ولایت هلمند، صورت گرفته است نخستین پرسشی که در نزد افکار عامه وجود دارد این است که فرماندهان ناتو آیا با طالبان مذاکره کرده اند؟
یا آنگونه که خود می گویند جانب مقابل آنها در مذاکرات، طالبان نه، بلکه سران و بزرگان منطقه بوده است؟
^^^^^^^^^^^^^^^
تفاهم و مذاکره با مخالفان، به شکل پراکنده، و ولسوالی به ولسوالی، به ضرر حاکمیت دولتی است.اما آقای هارون امیرزاده کارشناس افغان مقیم اروپا مدعی است که طرح مصالحه در موسی قلعه ولایت هلمند، قبلاً در صحبت پرویز مشرف با تونی بلر در لندن پایه ریزی شده است.به اعتقاد استراتژی مصالحه با طالبان، اساساً یک استراتژی پاکستانی است و هدف از آن هموار ساختن راه برای پیروزی طالبان و شکست دولت افغانستان و جامعه جهانی است: مذاکره و مفاهمه را یک امر ضروری تلقی می کند اما معتقد است که هدف از هر نوع مذاکره با مخالفان باید مشخص باشد.
سران پاکستان دوبار دیروز و امروز تاکید به مذاکره نمودند.
گفته های اورکزی و فضل الرحمن
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
داشتن مذاکره و رسیدن به توافقات همگانی یک امر لازم و ضروری است اما مکانیزم هایی که به کار گرفته می شود و این مکانیزم ها مکانیزم هایی است از نوع گذشتن مسائل بسیار اساسی و استراتژیک افغانستان است که بارها احتیاج پیدا می شود که دوباره به آن مرور شود. استراتژی مذاکره و مفاهمه لازم است ولی برای یک هدف معین. ازنظر اصولی باید چارچوب مذاکرات معلوم باشد و طرفین خودشان یک تعهدی درقبال این مذاکرات و تعهدات داشته باشند اما اگر شما صرفاً به خاطر جنگ و آن هم به خاطر دادن امتیازات مذاکره می کنید آن هم در یک استراتژی بسیار وسیع است باز دوباره آوردن این را برای یک هدف کار بسیار دشوار است ولی من فکر می کنم که افغانستان از حالتی که گذر کرده داشتن مذاکره بسیار ضروری است و کنار آمدن روی ضروری است ولی چیزی که بسیار مهم است اهدافی که افغانستان مطرح می کند وباعث ترقی افغانستان است و حداقل آوردن ثبات و امنیت در افغانستان است اینها چیزهایی هستند که مسئله اساسی برای مردم افغانستان است نه رساندن یا کنارزدن این یا آن از قدرت و یا موافقت به خاطر حفظ قدرت یا تسلط انحصاری قدرت.)
در رابطه با ولایت هلمند، سؤال دیگری که باید به آن پاسخ داده شود این است که در حال حاضر در این ولایت چه کسانی و از چه گروهی حکومت می کنند؟
آیا حاکمیت دولت برقرار است؟ یا گروه طالبان حکومت می کند؟ و یا اینکه اداره منطقه، کلاً در دست بزرگان این منطقه است؟
این پرسش را به یکی از خبرنگاران ولایت هلمند گذاشتم:
^^^^^^^^^
طالبان تعهد کرده اند، و یا سران قبایل از آنها تعهد گرفته اند که عملیات جنگی در این ولسوالی انجام ندهند.... اما به چه قیمتی؟ و در برابر چه مقدار امتیازات؟ آیا حقیقت دارد که نیروهای ناتو به سران قبایل و گروه طالبان در ولسوالی موسی قلعه دو امتیاز قائل شده اند؟
یکی اداره منطقه توسط خود آنها، و دوم، بازگذاشتن دست آنها در تولید موادمخدر؟
هرگاه نیروهای ناتو که فرماندهی عملیات های جنگی در سراسر افغانستان را بر عهده دارند تصمیم بگیرند که در دیگر ولسوالی ها و مناطق ناآرام جنوب افغانستان نیز، از الگوی توافقات موسی قلعه استفاده کنند چه اتفاقی روی خواهد داد؟آیا منجر به این نخواهد شد که اداره هر منطقه را به سران قبایل همان منطقه واگذار نمایند؟ در چنین حاکمیت دولت، و یکپارچگی افغانستان زیر سؤال نخواهد رفت؟
^^^^^^^^^^^^
شاید این سؤال در نزد خیلی از افغان ها مطرح باشد که طالبان چه می خواهند؟ و برای چه هدفی می جنگند؟
آیا هدفشان تنها بیرون راندن نیروهای خارجی است، یا اینکه می خواهند دوباره بر کل افغانستان حکومت کنند؟
همچنین آیا رهبران میانه روتر طالبان در فکر مشارکت در قدرت سیاسی می باشند یا اینکه تلاش می کنند درنتیجه یک رشته توافقات پنهانی با قوای ناتو در ولایات جنوب هم مرز با پاکستان، اداره خودمختار تشکیل دهند؟
الگویی که در ولایت هلمند تطبیق گردید نباید در تمام مناطق کشور تصمیم داده شود زیرا برای طلبان در موسی قلعه امتیاز اداره منطقه واگذار گردید. هرگاه در کل ولسوالی های افغانستان این سیاست دنبال شود حاکمیت دولتی مفهوم و جایگاه خود را ازدست خواهد داد اما در این باره که در حال حاضر در ولسوالی موسی قلعه آیا دولت حاکم است یا گروه طالبان و یا رؤسای قبایل؟ توضیح مشخص داده نشد و تصریح گردید که تا هنوز وضعیت منطقه روشن نیست و اخبار در این باره ضد و نقیض است.
یک تن از کارشناسان گفت که در ماه های زمستان، تحرکات جنگی طالبان کمتر خواهد شد زیرا امکانات کافی در اختیار ندارند...
هشدار بزرگان محلی ولایت هلمندنسبت به بروز فاجعه انسانی در جنوب کشور
بزرگان محلی ولسوالی "کجکی" ولایت هلمند با اشاره به وضعیت بسیار بد آوارگان در جنوب کشور، نسبت به بروز فاجعه انسانی در این ولسوالی هشدار دادند. ولسوالی کجکی هفته قبل شاهد نبرد های سنگین شورشیان با نیرو های امنتیی و بینالمللی بود. به گفته شماری از بزرگان محلی چهار هزار خانوار این ولسوالی به علت ترس از جنگ خانههای خود را ترک و در دشتهای ولایت هلمند سرگردان و بدون سرپناه هستند. مسئولان ولایت هلمند با تایید اظهارات متنفذین و بزرگان محلی اعلام کردند، امکانات لازم را برای کمک رسانی به آوارگان در اختیار ندارند.
براساس بیانیه ناتو در این عملیات ۳۰۰سرباز انگلیسی همراه با سربازان اردوی ملی، یک عملیات بزرگی را در ولایت هلمند انجام دادند. دراین بیانیه گفته شد که نیروهای شورشی از این پناه گاهها برای پرتاب بم دستی به سد کجکی استفاده میکردند.
Subscribe to:
Posts (Atom)