پول افغانی در داخل کشور

دولت افغانستان هرگونه معاملات تجارتی با پول های خارجی را ممنوع اعلام کرده است، اما با آن هم در کابل و برخی از ولایات کشور در معاملات تجارتی از اسعار خارجی استفاده می شود.

تاجران در معاملات بزرگ شان به جای استفاده از پول رایج کشور یعنی افغانی از دالر امریکایی و یا کلدار پاکستانی استفاده می کنند.

محمد اسماعیل یک دو کانداران مارکیت جمهوریت در شهر کابل می گوید آنان اموال را از خارج به دالر یا کلدار وارد می کنند و دوباره زمانی که در افغانستان به طور عمده آن را به فروش می رسانند، مجبور اند تا به کلدار و یا دالر بفروشند، زیرا اگر به افغانی معامله کنند ضرر می کنند.

وی می گوید به دلیل این که پول افغانی استقرار دوامدار ندارد، آنان مطمینانه با آن معامله نمی توانند، زیرا در صورت وارد شدن کدام تغییر در ارزش آن، ضرر می کنند.

در ولایات جنوبی تاجران در معاملات شان از کلدار پاکستانی استفاده می کنند.

حاجی بابرزی تجار در پکتیا نیز می گوید که به ارزش پول افغانی اعتماد ندارند، و به همین منظور خرید و فروش آنان بیشتر به کلدار و یا دالر صورت میگیرد.

وی گفت:" حتی حواله پولی نیز به کلدار و دالر میباشد، زیرا پول افغانی یک روز ارزش دارد یک روز دیگر ندارد و همیشه در نوسان می باشد."

دولت افغانستان چندی قبل اعلام نمود که استفاده از اسعار خارجی در کشور ممنوع بوده و با افراد که در معاملات شان پول های خارجی را تبادله می کنند، برخورد جدی شده و مجازات می شوند، اما مردم می گویند که این موضوع از سوی دولت به درستی پی گیری نمی شود.

آذرخش حافظی معاون هیات مدیره اتاق های تجارت و صنایع کشور می گوید که در افغانستان خلاف حکم بانک مرکزی با اسعار خارجی معامله صورت گرفته و در ولایات جنوبی کشور کلدار پاکستانی و در دیگر مناطق افغانستان پوند و دالر تبادله میشود.

به گفته وی تمام معاملات بزرگ به دالر صورت میگیرد و در بازار بیش از 30 فیصد پول افغانی چلند ندارد.

آقای حافظی می گوید که خریداری های بزرگ موسسات خارجی و آِیساف به پول های خارجی صورت میگیرد که این امر در چلند بیشتر اسعار خارجی اثر گذار است.

در همین حال عبدالرحمن منگل معاون والی پکتیا به این عقیده است که این مشکل نه تنها در ولایت پکتیا بلکه در تمام مناطق سرحدی وجود دارد و جلو گیری از آن از توان آنان خارج می باشد.

اما عباد الله تلوار عضو کمیسیون نظامی ننگرهار گفت:" ما در این راستا بسیار کنترول داریم اکثریت را با تکرار جرم به زندان انداختیم و بقیه را از 100 افغانی تا 200 هزار افغانی جریمه نقدی نموده ایم."

ایمل آشوب مسوول روابط عامه و سخنگوی بانک مرکزی می گوید که برای جلوگیری از تبادل اسعار خارجی در معاملات تجاری آنان دو راه را در نظر گرفته اند.

آقای آشوب می گوید که یک راه برای جلوگیری از استفاده اسعار خارجی جریمه نقدی بوده که از 10 افغانی تا 10000 افغانی میباشد و در سال گذشته 7 میلیون افغانی از جریمه نقدی عاید بدست آمده که اکنون نیز این روند در کابل و ولایات کشور جریان دارد.

وی می گوید که راه دیگر جلوگیری این عمل تبلیغات می باشد، که از طریق مساجد، رسانه ها و کمپاین در مکاتب انجام شود که این کار نیز به شدت جریان داشته و دافغانستان بانک پول بسیار هنگفت را در زمینه مصرف مینماید.

سخنگوی بانک مرکزی افزود که کوشش آنان در ولایات به خصوص ولایت های جنوبی جریان دارد و تاثیر گذاری آن نیز متفاوت می باشد، زیرا در ولایات جنوبی به اثر نا امنی این کار اندکی مشکل بوده و آنان کوشش میکنند که بیشتر روی ذهنیت مردم اثر گذاری نمایند.

به گفته وی دافغانستان بانک با استفاده از ابزار سیاست های پولی توانسته است ارزش مبادلوی افغانی را در مقابل اسعار خارجی نگهدارد.

در همین حال سیف الدین سیحون کارشناس مسایل اقتصادی و استاد دانشکده اقتصاد دانشگاه کابل می گوید که کم استفاده شدن پول افغانی در معاملات و پایین بودن ارزش آن، نبود تولید در کشور می باشد و زمانی این پول ارزش پیدا میکند که صادرات کشور بالا رفته، تولیدات داخلی تقویه شود تا هیچ تاجر مجبور به وارد کردن اجناس از پاکستان و دیگر کشور ها نباشد.

به گفته وی، بانک مرکزی باید قوانین را وضع نماید تا در مناطق سرحدی از این کار بیشتر جلوگیری شود.

این در حالیست که گفته می شود بر علاوه استفاده اسعار خارجی توسط تاجران، در برخی مناطق مرزی جنوبی کشور در بیشتر معاملات کلدار پاکستانی و در برخی از مناطق مرزی غربی کشور، تومان ایرانی نیز کار برد دارد.

Conference of Shi'ite Scholars in Pakistan Calls to Stop the Taliban

In early July, Shi'ite scholars from across the country held a conference in Karachi, Pakistan’s largest commercial city. The conference dealt with the recent wave of violence against Shi'ite Muslims in the town of Parachinar, which is the administrative center of the federally administered tribal district of Kurram Agency, and in several other Pakistani towns.

Shi'ites form about 20% of Pakistan's Muslim population. Militant Sunni groups have been demanding for many years to be declared a "minority," a label already applied to the Ahmadis in Pakistan and in effect designates them as non-Muslims. The Shi'ite-Sunni conflict in Pakistan can be traced back to the 1980s, when, following the 1979 Iranian Revolution, Iran began financing Shi'ite groups in Pakistan, while Saudi Arabia began financing Sunni groups.

In Parachinar, Shi'ite Muslims form a substantial majority, since most Sunni families left the city in the wake of the recent clashes. The recent spate of violence, directed mainly against Shi'ites, began in April 2007, when a mosque was attacked, and was renewed in November 2007, when more than 130 people were killed in Parachinar and in nearby villages.

Clashes between Shi'ites and Sunnis in the area go back several decades, but recently the presence of the Taliban has become a factor in the conflict. A November 2007 editorial in the Lahore-based newspaper Daily Times noted that Shi'ite leaders were disappearing in the tribal districts, and that the Shi'ite community suspected the "Sunni Taliban forces" of having a hand in their disappearance.

Though past spates of violence against Shi'ites in Pakistan have lasted no longer than a few weeks, the current wave of violence has not abated since November 2007. Respected senator and Shi'ite leader Allama Abbas Kumeli noted in June that some 20 to 30 Shi'ite Muslims were being killed every day in Parachinar and its environs. Kumeli, who is president of the Shi'ite group Jafferia Alliance of Pakistan, said: "Leaving... the Shi'ites [of Parachinar] at the mercy of the Taliban is a conspiracy against the country. If the government, the army, and political and religious parties do not stop the Taliban, we will have a situation on our hands worse than [the one in] Afghanistan."

Shi'ite Scholars: No One Will Be Safe Unless the Taliban Is Stopped

The conference of Shi'ite scholars in Karachi was organized by the All Pakistan Shi'ite Action Committee. Among the Shi'ite leaders and scholars who attended were Syed Ali Hussain, son of Parachinar’s late Shi'ite scholar Shaheed Arif Hussain Husseini, who was close to Iran's Ayatollah Khomeini; Mirza Yousuf Hussain of the Shi'ite Action Committee; former senator Allama Syed Jawwad Hadi; Shafiq Bangash of the Imamia Students Federation; prominent scholar Allama Khurshid Jawwadi; and parliamentarian Haider Abbas Rizvi. Among the speakers were prominent cleric Allama Juma Asadi; Allama Ghulam Akbar Saqi; scholar Muhammad Ali Abidi; Allama Shah Alam Mousavi; Allama Aun Muhammad Naqvi; and Allama Alam Shah.

According to the Urdu-language daily Roznama Jang , the conference participants called on the Pakistani government to stop the Taliban in order to end the violence against Shi'ite Muslims in Parachinar and surrounding areas.

Syed Ali Hussain accused the local administration of Kurram Agency, which is governed through a federal representative (whose official title is Political Agent), of acting in a partisan manner against the Shi'ites. He said: "The government must stop supporting the Taliban, [so that] we can defend ourselves." Hussain also accused the Taliban of committing barbarous acts in Parachinar and in the nearby areas of Peshawar, Hangu, Darra Adam Khel, and Dera Ismail Khan.

The Shi'ite leaders are also angry over the decision of the local authorities to close the Parachinar-Thal road in response to the riots. This road has been closed for the past 15 months, preventing aid from reaching people in need. With this road blocked, the Shi'ites of Parachinar are effectively blockaded by the Sunni tribes in the surrounding areas. Syed Ali Hussain asked the government to open the road so that the Shi'ite community of Pakistan could deliver aid to Parachinar, stressing that there is an urgent need for food and medicines. Hussain also warned that, if not stopped, the Taliban movement will spread far beyond Parachinar. He stated: "If the Taliban and their agents succeed in their objectives [against the Shi'ites in Parachinar], there will be no peace in Karachi either."

Parliamentarian Haider Abbas Rizvi of the Muttahida Qaumi Movement, a political party of immigrants from India that controls the municipality of Karachi, said that those who are stirring up terror in Parachinar will not be allowed to carry out terrorist acts in Karachi.

Former senator Allama Syed Jawwad Hadi said at conference that if the tribal district of Kurram Agency is not safe from the Taliban, no place in Pakistan will be safe, and added: "We, the Shi'ites and the Sunnis, are not in favor of war. We [Shi'ites] want to live with the Sunnis in peace. It is the Shi'ites who have stemmed the Taliban tide, and if this wall is breached, no one will be safe."

Hussain also said, "The [military] operation [against the Taliban] in the North West Frontier Province is a sham."

In Most of the speakers at the conference blamed the conflict in Parachinar on an international conspiracy involving both the Pakistani intelligence agency and the U.S. Allama Syed Jawwad Hadi said: "Since 9/11, the U.S. has hatched conspiracies and has targeted the tribal districts of Pakistan... Some [Pakistani intelligence] agencies are being used to further American objectives [and] are supporting the [Taliban] terrorists… [The conflict in Parachinar] is not a Shi'ite-Sunni conflict. The Shi'ites and the Sunnis are [both] being used [as part of an international plot]." The former senator added that the common enemy of the Shi'ites and the Sunnis was the U.S., and said, "If the Taliban is the enemy of the U.S., then it should use its force against the U.S."

Shafiq Bangash of the Imamia Students Federation, an organization of Shi'ite youths, said that the conflict in Parachinar is not between Shi'ites and Sunnis but "between Islam and the infidels," and prominent scholar Allama Khurshid Jawwadi called on the people to "rise up against the forces that have arrived... [to further] the agenda of U.S. and Israel [i.e., the Taliban]."

مشکل افغانستان= معامله گری رهبران+ نا آگاهی مردم

نوشته: حکیمی

هنگام انتخابات پارلمانی، آقای محقق گفته بود که در هر خانه برادر بزرگ می باشد، "کرزی" هم در افغانستان برادر بزرگ ما است و اطاعت از وی امر لازمی می باشد؛ اما اکنون کار به جای رسیده است که برادر بزرگ، سبب اعتصاب برادر کوچک شد.

منازعه کوچی ها و هزاره ها در مناطق مرکزی، روابط رهبران هزاره و کرزی را، تیره ساخته و جدال این دوگروه قومی، درز شدید در میان این موئتلفان سیاسی، ایجاد کرد

محقق رهبر حزب وحدت مردم افغانستان، از احزاب مقدتر هزاره ، کرزی را به قوم گرایی و حمایت از کوچی ها متهم نمود، همچنان کریم خلیلی معاون دوم رییس جمهور که تاهنوز مهر سکوت بر لب نهاده بود، سر اعتراض برکشیده و کرزی و همفکران قومی اش را، متهم به بی عدالتی و قومگرایی ساخت.

جنگ کوچی ها با هزاره ها، پدیده ی جدید نبود، سال گذشته هم این اتفاق رخداد؛ اما در آن زمان، از سوی هیچ یک از رهبران هزاره، واکنشی جدی در مورد کشته شدن هزاره ها دیده نشد.

سال گذشته در درگیری میان کوچی ها و هزاره ها در ولایات مرکزی،به ویژه دربهسود- میدان وردک، زادگاه آقای خلیلی، 13 تن از هزاره ها کشته و شماری زخمی شدند؛ ولی ازسوی هیچ مقام دولتی و رهبران هزاره، در رابطه به کشته شدن افراد، واکنشی جدی ،دیده نشد. تا این که باز، در سال جاری سناریوی کوچی ها و هزاره ها، تکرار شد و شماری از افراد بومی هزاره کشته و هزاران تن از آنها، بی خانمان شدند؛ مگر این بار رهبران هزاره از جمله محمد محقق به تندی و کریم خلیلی به کندی، حکومت و کرزی را، به تحریک و حمایت از کوچی ها، متهم نموند.

پس از یک سری جنجال ها و زمزمه های خبر استعفای کریم خلیلی از پس معاونیت دوم، رییس جمهور اگرچه خیلی دیر؛ اما فرمان برگشت کوچی ها از مناطق بهسود را، صادر نمود.

پس از این فرمان، آقای خلیلی در تلویزیون ظاهر شد و وفرمان حامد کرزی را، نقطه ی پایان جدال کوچی ها و هزاره هاخواند، همچنان وی خبر از آرامش در مناطق آشوب زده ی بهسود، داد.

آقای خلیلی در سخنان خویش، به صورت غیر مستقیم نهاد های امنیتی به ویژه وزارت دفاع- که رهبری آن ار عبدالرحیم وردک دارد- را، به جانب داری، از کوچی ها متهم نمود.

فردای این روز، تظاهرات گسترده ی از سوی هزاره ها در کابل، راه اندازی شد که رهبری این تظاهرات را، آقای محقق، عهده دار بود و در پایان تظاهرات، مردم هزاره از وی خواستند که به اعتصاب عذای اش پایان بخشد.

آنچه از اظهار نظر ها و تا اعتصاب رهبران هزاره، پدیدار شد، این بود که هر کدام به نوعی در تلاش گرفتن امتیاز سیاسی، به خود هستند، آقای خلیلی در رایزنی های چند روزه، قادر به گرفتن فرمان برگشت کوچی ها، از مناطق هزاره نشین شد؛ اما آقای محقق با تظاهرات گسترده در کابل، نشان داد که آقای خلیلی رهبر هزاره ها نه، بلکه این محقق است که باید طرف معامله ی جناح قدرت، در آینده دانسته شود.

واکنش های انجام شده، صورت مدنی به خود داشت، اعتصاب، تهدید به استعفا، تظاهرات بدون خشونت، این هانشان می داد که رهبران سیاسی، کوشش می کنند، تا سیاست را از نظامی گری برون کرده به رویاروی سیاسی متوسل شوند؛ اما چیزی دیگری هم که در جهت مخالف این باور بود، این بود که دیگر در نزد رهبران هزاره، قدرت مانور مانند گذشته و به ویژه دهه ی هفتاد، نمانده است، وگرنه واکنشی هزاران تنی هزاره ها، پایان این چنین آرام نمی داشت و این ضعف مانور قدرت، در سیمای آقای محقق به خوبی، مشاهده می شد.

با آنکه جنگ پایان یافته خوانده شد؛ ولی هنوز بحران باقی است

جنگ کوچی ها و هزاره ها به سود کیست؟

درگیری و جدال در مناطق مرکزی پیامدش، افزایش وخامت اوضاع در کشور و در نهایت، به تعویق انداختن انتخابات خواهد شد، رهبران هزاره از ائتلافی که با کرزی و یارانش کرده بودند، سرخورده و مأیوس به نظر می رسند.

ائتلاف خلیلی باکرزی و ائتلاف محقق با سیاف در پارلمان، نتیجه اش جز توجیه قدرت، چیزی دیگر به ارمغان نداشت، شاید امروز آقای خلیلی با تهدید به استعفاء وکنار رفتن از تیم کرزی و محقق با موضع گیری تند و اعتصاب غذایی، در سدد جبران سیاست پشیین باشند؛ مگر این بازی در افغانستان، خیلی تکراری به نظر می رسد که رهبران اقوام مختلف در هر دور از تاریخ انجام داده اند.

این رهبران سیاسی، هنگامی که در قدرت سهیم هستند، همه کار های حاکمیت را، مشروع پنداشته و برای وحدت ملی، انجام آن را ضروری می دانند؛ مگر زمانی که موقف و قدرت فردی آنها به چالش کشیده شد؛ آن چه که به ذهنشان می رسد تکیه کردن به قوم است.

زمانی که آقای قانونی، وزیر و مارشال فهیم معاون رییس جمهور، بودند، در نظر شان همه کارهای کرزی درست و لباس کرزی نماد فرهنگ مردم افغانستان وکارهای او در جهت تحکیم ثبات و وحدت ملی انجام می شد؛ ولی آنگاه که این افراد توسط کرزی از قدرت کنار زده شدند، باز آقای قانونی در کارزار انتخاباتی خود، در پنجشیر کرزی را، متهم به قومگرایی نموده و مردم پنجشیر را، به دفاع از داعیه ی خود در برابر قوم گرایی کرزی تشویق می نمود.

مارشال فهیم هم، معاملات گذشته ی خود باکرزی را که در هنگام تصویب قانون اساسی، همه مسایل هویتی و ملی را، در گرو معاونیت، وام گذاشته بود، چنین توجیه نمود که او با کرزی، برای تحکیم ثبات و پیاده شدن صلح کنار آمده بود، مگر کرزی با او جفا کرد.

در گذشته آقای خلیلی در کنار کرزی، ظاهر شده و در پرتو وحدت ملی سخن می گفت و محقق در انتخابات پارلمانی، همدوش آقای سیاف بود؛ مگر امروز چرا همان یاران دبستانی، دشمنان هم به شمار می روند، آیا کرزی جز همان کسی که از آغازین روزهای حاکمیتش، قومیت محور اساسی حکومتش بود، کسی دیگری شده و یا آقای سیاف که حکم جهاد را بالای حزب و مذهب آقای محقق در غرب کابل داده بود، جز همین سیاف کسی دیگری است؟

امانه، یاران دبستانی همان یاران هستند؛ مگر معاملات قدرت بر هم خورده و انتخابات نزدیک است، پس باید آقای محقق به ظاهر باید اعتصاب نماید و خلیلی هم، باید با کرزی قهر باشد.

به نظر نویسنده ی این نوشتار، مشکل اساسی در افغانستان، این است که با تمام کاستی های رهبران سیاسی، هنوز مردم به دنبال سیاست های مقطعی و فرد محور آنها روان هستند، در حالی که نه کرزی رهبر دلسوز پشتون است و نه محقق خلیلی رهبر هزاره و نی قانونی و فهیم رهبر تاجیک.

چرا مردم ما احساسات و باور هایشان را، در گرو این افراد می گذارند؟

اگر کرزی رهبر دلسوز پشتون ها باشد، روزانه بیش از صد نفر بیگناه از قوم پشتون، در مناطق پر آشوب جنوب وجنوب شرق، کشته می شوند؛ د ولی وی به خاطر خوشی دوستان خارجی اش، تنها اکتفا به تأسف خوردن می نماید، همین گونه محقق از مرگ هزاره ها، پایه های قدرتش را، مستحکم می کند؛همان گونه که قانونی، مقاومت و خون هزاران همسنگر و همزبانش را، در "بن" معامله کرد و هویت وخواستهای دمکوکراتیک مردمش را، فدای چپن کرزی نمود.

آما اگر قوم گرای- که امروزه در میان حلقات و رهبران سیاسی داغ است- به عنوان یک مشکل شناخته شده است، چرا رهبران سیاسی، در پی تحقق خواستها و رفع مشکلات اقوام ورفع این مشکل، نمی برایند؟ ویا اگر این رهبران به وحدت ملی باور دارند و به مردم دروغ نمی گویند، چرا خود اعمال قومگرایانه انجام می دهند؟ چرا کرزی از کوچی ها به دلیل پشتون بودن حمایت و محقق از بهسودیان به دلیل هزاره بودن، حمایت می کنند؟

چرا در نزد این رهبران، مرگ و زنده گی افرا،د به عنوان انسان مطرح نیست؟

چرا حاکمان افغانستان، به سوی انسان های این جامعه، به جای شهروندان کشور، به چشم پشتون، هزاره، ازبیک، تاجیک و ..... می بینند؟ یااز دید مذهبی، سنی و شیعه مطرح می شود؟

چرا، بحث ملی و وحدت ملی همیشه یک بحث تک قومی می باشد؟ چرا به مشکلات افغانستان، جدیتر نگاه نمی شود؟

پس پاسخ همه ی این چراها این است که رهبران سیاسی افغانستان، باور و اعتقاد به حل مشکل ندارند، وگرنه مشکلات که دیروز گمان وقوع آن می رفت، امروز دامن گیر مردم نمی شد.

با آنکه در قانون اساسی راه حل کوچی ها، اسکان آنها پیش بینی شده؛ مگر تاهنوز به این مسئله پرداخته نشده است، به این دلیل که کوچی ها بهترین حربه ی مصروف سازی ذهنیت عامه هستند تاکه مشکلات و فساد های بزرگ، در لحاف این مشکل خود ساخته، پنهان بماند.

از این رو تازمانی که مردم افغانستان، به خود آگاهی نرسند و آگاهانه متوجه مشکلات نباشند، با این پیروی های که در این چندین دهه از این رهبران انجام دادند، جز بد بختی نتیجه ی دیگری نصیب نخواهند شد، و هیچ حل هیچ مکشلی را نباید انتظار داشت؛ برای این که جدال های چندین دهه نشان می دهد که هیچ یک از این رهبران، به مردم و قوم خود باور ندارند.

دغدغه ی اصلی این رهبران قدرت فردی می باشد و محور فکر مبارزه ی آنها، تنها تقویت بنیه های سیاسی و اقتصادی خودشان است.

بار ها دیده شد که این ها باهم قهر شدند؛ ولی پس از مدت کوتاه، تطمیع شده احساس و خواست مردم را، به حراج گذاشتند.

ای کاش! جنگ و صلح این رهبران، به خاطر صلاح مردم و عدالت اجتماعی می بود.

The Politics of Democracy in Afghanistan

Every attempt of Karzai state institutions to establish themselves, to rationalize and integrate the villages and communities, they themselves became the object of a strategy on the part of the community, known in as Qawm, which involves not so much the assertion of power but the infiltration of those same institutions. There is no intelligentsia in Afghanistan who could leave the community to come to the state. The authorities in karzai administration, the aim is to insert the Qawm into the state institutions at a level which befits their own importance, from the minor local official to the minister. This operation is intended not only to produce material benefits (posts for the young, sinecures, exemptions), but especially to ensure that the local power game carries on as it has always done, and that the traditional rules of the game of politics will determine the way in which the state functions. Therefore, the current structure of the government which is influenced by very few has only not resulted in unprecedented corruption but it has also marginalized the majority from the state which is symbolized in the re-rise of Taliban.
Judging by the recent history of Afghanistan Qawm’s strategy has been a success, this is especially true when the state tend toward some liberal notion of democracy as Karzai and the state of Zahir shah and Doud, Karzai’s great mentors and political inspirers, it was tribal in the way that it was run, even and especially during the period which saw the establishment of a constitutional monarchy.
Because the Karzai government institutions have no certain bureaucratic stability, the state attempts to gain some by integrating the Qawms. Therefore the state has no other goal than that of perpetuating itself. This is not the end of it, the situation even get worst with foreign intervention. Because the foreigners are rightly not sure if the state is going to buy them both Qawm (community) and Qabila (tribe) buy in, they have set up aid agencies directly in touch with the community, the agencies are run by white people who have no idea of politics in Afghanistan. Their operation empower Qawm and Qabila and the result is undermining the state. That is why the great source of threat for establishment of government is not Taliban but all key aid and state players; its their mistakes in the first place which give hand to the rise of Taliban.
The last parliamentary and presidential election was nothing more than a joke; integrity Afghanistan a research organization reports that $35000 would buy a candidate a seat in the National Assembly. There has been numerous incidents of frauds which was not allowed to be investigated. The current parliament is a failure; I attribute this to the fact that political parties were not allowed. The election was based on a single non transferable voting STV system. Voters casted their vote for individuals. This absence of parties was a consequence not a cause of the weakness of the political class, for it took some time for parties to come into existence. The political class in the current government is depoliticized and rather islamised and oppurtunised. The MPs are representatives of their local qawms to obtain state benefits and privileges. This is well reflected in how votes were casted, every ethnicity went for their own candidate. The state is seen at the local level as a tool which is supported by resourceful foreign at whose expense they should profit as much as possible. The establishment is disunited because it lacks any coherent political goals; instead each tribe and ethnicity sought political dominance. The ruling class and especially the MPs have no conception of a unified state. The selection of political appointees clearly reflected the divisions within a society where primary allegiance was to the family and patronage was still a major factor; ultimate loyalties are not centred upon the state. No attempt is made to transcend the immediate group, or rather, if such an ideal determined the rhetoric used (state, the nation, Islam, democracy) it has no influence on individual behavior, nor even on the strategy pursued by a group. This explains for example why the struggles between various cliques within parliamentary groups often made it appear to the onlooker that they harboured a death wish. The state is no more than a stake in a larger game and the strategy of a Qawm consists in establishing an advantageous relationship with the institutions of the state.
This failure to reach out towards a broader social unity resulted in an ideological vacuum; political terms borrowed from the west circulates from one group to another, when it serves each best interest; losing their precision as they have so. the networks based on patronage and personal links remain firm, as if the most serious political disagreement did not exist; for example the former communist is an ally of Mujaheed or a form Taliban is an ally of US supported liberal.
The atmosphere in parliament (with high absention rate) is anarchic: a quorum can never be reached, there is a constant din, and simple-minded and fanciful speeches are the order of the day. the state is viewed by deputies much as the court is in the village by peasants ; each come to seek for favours. Each minister has complained that deputies are forcing them to appoint their Qawm or else they will be questioned in the parliament. In the parliament theatre it is truly a comedy, even the word ‘theatre’ is hardly a metaphor: the debates are broadcasted on radio and tv stations. Parliament is not news for journalists but a program. This democratic experiment is all form and no substance. Western democracy is only meaningful under certain circumstances: the identification of civil society with the state, and the evolution of a political entity which is something other than political theatre. The battles fought out on the sphere of politics must be a way of resolving tensions for the benefit of society and not a theatrical presentation of imported concepts and distorted ideas confined by Islam. Which tends to hide the fact that what is going on is a struggle for power within a restricted group. The alienation of political class from real politics especially when that class has social origin in qawm and countryside is another piece of evidence pointing to the separation between society and state. The MPs are made of warlords who have gained substantial power in the last two decades of war in the rural areas; their appointment to the parliament is inevitable in the desperate and collapsed state of Afghanistan, it is well explained by Hanna Arendt and Antonio Gramcia who have done extensive analysis of the origins of totalitarianism and the rise of fascism through democratic process; the rise of Islamism follows a similar suit. The intelligentsia hardly made it to the parliament and has no real power. Malalai Joya a critique of war criminals was expelled from the parliament by the majority of the Islamists. in no democracy an elected MP would be expelled for expressing her view of warlords.

the concern of democracy is not social justice but social morality. the political class has a tendency toward regressive attitude and repression of all sorts of freedom, minorities and women, inevitably the situation is going get worst for them, as it has in the last three years.